بررسي پايداري ژئوپلميرهاي با پوزولان طبيعي قليافعال شده در مقابل سيكل‌هاي انجماد و ذوب در خاك ريزدانه

از جمله مهمترين دلايل خرابي بتن‌ها و لايه‌هاي روسازي كه منجر به ترك خوردگي و در نهايت كاهش مقاومت و كارآمدي آن ها مي شود، قرار گرفتن در مقابل سيكل‌هاي انجماد و ذوب مي باشد. مصالح ژئوپليمري كه به عنوان بتن‌هاي نسل سوم در جهان معرفي شده‌اند، به دليل مزاياي قابل توجه آن‌ها، جايگزين بهتري در مقايسه با سيمان و آهك در كار‌هاي راهسازي و ساختمان‌سازي مطرح مي باشند. يكي از مصالح ارزان و در دسترس موجود در ايران پوميس مي‌باشد كه به علت برخورداري از مواد آلوميناسيليكات مي تواند به عنوان ماده چسباننده مناسب براي استفاده در مصالح ژئوپليمري مورد استفاده قرار گيرد. در اين تحقيق به بررسي اثرات كاهش مقاومت ژئوپليمر‌هاي ساخته شده با پوميس و قليافعال كننده سديم هيدروكسيد در مقابل سيكل‌هاي انجماد و ذوب پرداخته شده است. ژئوپليمر ها در زمان هاي عمل آوري 7، 14، 28 روزه، تحت 3 دماي عمل آوري؛ دماي اتاق(RT) دماي 50 درجه سانتي گراد (T50) و دماي 80 درجه سانتي گراد (T80) و با دو دانه بندي مختلف پوميس ساخته و در مقابل سيكل‌هاي انجماد و ذوب قرار داده و نتايج حاصل مورد بحث و بررسي قرار گرفته‌اند. نتايج تحقيق نشان مي دهند كه با افزايش سيكل‌هاي انجماد و ذوب نرخ كاهش مقاومت بسيار بيشتر مي شود كه اين كاهش مقاومت در سيكل پنجم بيشترين مقدار را دارد. همچنين درصد كاهش مقاومت نمونه‌هاي ساخته شده ژئوپليمري در مقابل سيكل انجماد و ذوب بطور متوسط با پوميس نوع درشت دانه و ريز دانه تقريبا يكسان مي باشد اين درصورتي است كه استفاده از پوميس ريز دانه باعث افزايش مقاومت بيشتري در مدت عمل آوري يكسان شده است.