بررسي تاثير عوامل نهادي بر صادرات فولاد كشورهاي در حال توسعه منتخب با استفاده از مدل جاذبه

هدف اصلي در اين پژوهش بررسي تاثير عوامل نهادي بر صادرات فولاد كشورهاي در حال توسعه منتخب با استفاده از مدل جاذبه ميباشد. تحقيق حاضر در گستره كشورهاي در حال توسعه منتخب در دو رده بالا و متوسط براساس معيار HDI برگرفته از گزارش از سايت سازمان ملل متحد در بازه زماني سال‌هاي ۲۰۰5 تا ۲۰۱2 انجام شده است. كشورهاي در حال توسعه بالا منتخب مشتمل بر كشورهاي ارمنستان، آذربايجان، بحرين، برزيل، كلمبيا، اكوادور، ايران، قزاقستان، لبنان، مالزي، مكزيك، عمان، روسيه، عربستان صعودي، تركيه، تونس، اوكراين، اوروگوئه و ونزوئلا هستند و كشورهاي در حال توسعه رده متوسط منتخب عبارتند از كشورهاي بليز، بوليوي، چين، جمهوري دومينيكن، مصر، غنا، هندوستان، اندونزي، عراق، اردن، قرقيزستان، مالديو، نيكاراگوئه، پاراگوئه، پاكستان، فيليپين، تايلند و ويتنام است. در نهايت پس از انجام آزمونهاي مانايي و ايستايي و آزمون چاو تخمين از روش داده هاي تلفيقي انجام ميشود و نتيجه گيري ميشود كه اولا در تمام كشور هاي مورد بررسي توليد ناخالص ملي تاثير مثبت بر صادرات فولاد دارد و مجذورفاصله بين پايتخت كشورها تاثير منفي بر صادرات فولاد دارد. همچنين براي هر دو گروه كشورها نتيجه گيري ميشود كه تاثير عوامل نهادي تسهيلگر تجارت كشورهاي صادركننده بر حجم يا ارزش صادرات مثبت ارزيابي مي‌شود و تاثير كيفيت قوانين و مقررات صدور بر حجم يا ارزش صادرات مثبت ارزيابي مي‌گردد همچنين تاثير عوامل نهادي تسهيلگر تجارت، كيفيت قوانين و مقررات صدور و زيرساخت هاي كشور واردكننده در كشورهاي در حال توسعه پيشرو بيشتر از كشورهاي در حال توسعه ميانه است. اما در هر دو گروه كشور ها تاثير زيرساخت‌هاي كشور واردكننده بر حجم يا ارزش صادرات مثبت ارزيابي نمي شود.