روشهاي تربيت‌‌و‌ظهور استعدادهاي‌اجتماعي‌نهفته از منظر نهج‌البلاغه، الگويي براي جوامع بين‌الملل

توسعه هرچه بهتر روابط صحيح اجتماعي افراد يك جامعه، بستگي به تدوين و ارائه تربيت اجتماعي برپاية فرهنگ، عقايد، اهداف و سياست‌هاي تربيتي آن جامعه دارد. تربيت فرايندي است كه در بُعد اجتماعي، هدفش تسهيل عمل به وظايف اجتماعي در مقابل ساير انسانها و موقعيت هاي اجتماعي است. بنابراين لازمه يك نظام اجتماعي منسجم، در نظر گرفتن حقوق متقابل افراد انساني، در جامعه مي باشد لذا تربيت اجتماعي از يك سو و ظهور استعدادهاي اجتماعي از سويي ديگر در جايي تصورّ مي شود كه براي انسانهاي ديگر در اجتماع، حقوق و تكاليفي در نظر گرفته ميشود روش هاي تربيت و ظهور استعدادهاي اجتماعي، تمامي تلاشها و ابزارهايي است كه ما را به هدف والاي تربيتي مي رساند و به ما كمك مي كند. كه چگونه براي رسيدن به مقصد و اهداف عاليه جامعه به احسن وجه عمل كنيم چه آنكه در جوامعي كه زندگي ميكنيم، هم وظايفي در آن زمان داريم و هم وظايفي كه نسبت به آيندگان بر دوش ما ميباشد سنگيني اين وظيفه را بر دوش ما دوچندان نموده است. واضح است كه تفاوت هايي بين روش هاي تربيتي اسلام با ساير مكاتب تربيتي وجود دارد كه اين تفاوت ها با توجه به ديد مكاتب نسبت به انسان و جامعه و اجتماعي شدن حاصل شده است. ظهور استعدادهاي اجتماعي از نگاه امام علي (ع) به عنوان يك بعُد از تربيت در كنار ساير ابعاد تربيتي قرار گرفته، و بلكه از بالاترين انواع تربيت، ياد مي شود و براي آنكه بتوان استعدادهاي اجتماعي نهفته در جامعه را به مرحله ظهور رسانيد، بايستي كه اوليا و مربيان از روش هاي تربيت اجتماعي موجود در كتبي چون نهج البلاغه، كه سرشار از روش هاي مؤثر در تربيت است استفاده كرده و جامعه را به سوي كمال مورد رضاي خداوند و در پرتو آن، آسايش افراد جامعه سوق دهند چه آنكه حكمت ها و بيانات نهج البلاغه همانند قرآن براي همه قرون و همه جوامع ميباشد كه با تبيين صحيح و بيان نمونه هاي واقعي آن در جوامع شيعي ميتواند ما را به جامعه اي اثرگذار در بين جوامع بشري نزديك گرداند.