ديپلماسي فرهنگي، زباني، حقوقي در روابط بين الملل

فرهنگ در قاموس و عرف سياست بين‌الملل به عنوان قدرت نرم ياد مي‌شود؛ چرا كه قدرت نرم، توانايي شكل دهي به ترجيحات ديگران است و جنس آن از نوع اقناع است. اخيراً عرصة روابط بين‌الملل، به شدت، تحت تأثير عوامل فرهنگي و هويتي قرار دارد. از اين رو، كسب وجهه و اعتبار بين‌المللي و نفوذ در افكار عمومي و به عبارتي، دسترسي به قدرت نرم، از جمله اهداف مهم و در عين حال، تصريح نشده ديپلماسي كشورها در حوزه سياست بين‌الملل است كه اين مهم، به تناسب موقعيت، جايگاه، امكانات، فرصت‌ها و ظرفيت‌هاي فرهنگي هر كشور به شيوه‌ها و مكانيسم‌هاي مختلف تعقيب مي‌گردد. اما منابع واقعي حقوق، ريشه در فرهنگ، دين، مذهب، نژاد، زبان و تمدن بشري دارد. اما منابع صوري تنها فرايند قانونگذاري را طي مي كنند. در حقوق داخلي كشورها، به دليل اينكه يك حاكميت وجود دارد، منابع حقوق متناسب با شرايط هر جامعه تنظيم مي شود؛ اما در حقوق بين الملل با دولت ها و حاكميت هاي گوناگون روبه رو هستيم. همچنين نقش زبان در تمدن اسلامي ايجاد «حوزه اعتبار تمدني» بوده است. اين نقش هم در گستره درون تمدني و هم در روابط با محيط بيروني ( به ويژه در روابط بين الملل در دو سده اخير) محقق شده است. حوزه اعتبار تمدني كاركردهاي زبان در ايجاد فهم بين الاذهاني در تمدن اسلامي در عين تكثر زباني، تسهيل ارتباطات علمي در درون امت اسلامي، قرار گرفتن در كانون مواجهه و رقابت با تمدن غربي در سده اخير، مهمترين شواهدي است كه در اين بررسي مورد بازخواني قرار مي گيرند. در اين مقاله سعي شده است كه به بررسي جايگاه و نقش تاثيرات فرهنگي و زباني در عرصه بين الملل و تأثير آن بر روند تحولات جهاني مورد واكاوي قرار گيرد.