ادبيات پايداري و مقاومت در كشورهاي غرب اسيا

ادبيات پايداري و مقاومت گونه‌اي از ادبيات معاصر و زبان همة افراد وگروه‌ها وكشورهايي است كه در فرازهايي از تاريخ آماج ستم‌ها و يورش‌ها و بي‌عدالتي‌ها واشغال‌گري‌ها قرار گرفته‌اند. اين نوع ادبيات از ديرباز در بسياري از سرزمين اسلامي وجود داشته است و اديبان و نويسندگان و شاعران برجسته و شاخص با به كارگيري شيوه‌هاي بياني گوناگون همچون شعر در قالب‌هاي مختلف آن و داستان كوتاه و بلند و نمايشنامه از يك سو بازتاب دهنده و آينه تمام نماي وضعيت اجتماعي و موقعيت تاريخي كشورهاي خود و از سوي ديگر عامل بيداري و خيزش‌هاي ملت‌هاي خويش بوده‌اند. در اين ميان كشورهاي غرب آسيا با برخورداري از موقيت استراتژيك وگستردگي جفرافيايي و نيز ديرينة درخشان تاريخي و برخورداري از جنبش‌هاي مختلف، عناصر مقوم و سازندة اين ادبيات را در رويكردهاي بنيادي اش آشكار ساخته اند. نويسنده اين مقاله بر آن است با روش توصيفي-تحليلي و مطالعه اسنادي كتابخانه‌اي، جلوه‌ها و نمودهاي بيروني ادبيات پايداري و مقاومت در كشورهاي غرب آسيا را بررسي كند. ادبيات مقاومت درفلسطين و تأثير بي نظير آن بر جريان‌هاي ادبي و شعر عاشورايي معاصر و ادبيات انقلاب اسلامي ايران و دفاع مقدس و جايگاه آنها در شكل‌گيري انقلاب‌هاي استقلال طلبانه وگسترش جنبش‌هاي شيعي در غرب آسيا از مهمترين رويكردهاي ادبيات پايداري به شمار مي روند كه در اين جستار ابعاد و جلوه‌هاي گوناگون آن بررسي و تحليل مي گردند.