مدل‌هاي رويكرد سازنده‌گرايي و تبيين دلالت‌هاي تربيتي آن

هدف از پژوهش حاضر بررسي مدل‌هاي رويكرد سازنده‌گرايي و تبيين دلالت‌هاي تربيتي آن مي‌باشد. روش پژوهش كيفي و از نوع تحليل مفهوم مي‌باشد. با اين توضيح كه با نظر به مفهوم سازنده‌گرايي و مؤلفه ها و عناصر تحقق آن ، مفهوم تعليم و تربيت مورد نظر سازنده‌گرايي تبيين و مؤلفه هاي مفهومي آن با استفاده از روش مفهوم پردازي روشن مي گردد. يافته هاي پژوهش بيانگر آن است كه استفاده فعاليت‌هاي اصيل يادگيري در كلاس درس يكي از روش هاي مهمي است كه بايد به آن توجه شود. فعاليت‎‌هاي اصيل يا تكليف‌هاي اصيل آن موقعيت‌هاي يادگيري هستند كه به موقعيت‌هاي زندگي واقعي خارج از آموزشگاه شبيه‌اند يا در برگيرنده آنها هستند. اسفاده از يادگيري مبتني بر مساله كه در اين روش، موقعيت‌هاي حل مساله واقعي مورد استفاده قرار ميگيرند و يادگيرندگان به طور گروهي در شرايط واقعي زندگي به حل مسائلي مي‌پردازند كه يك راه حل واحد ندارند. با توجه به بررسي‌هاي صورت گرفته، تمام مدل‌هاي سازنده‌گرايي بر اين انديشه تاكيد مي‌كنند كه دانش يك نقش انطباقي يا سازگارانه است. پس اگر قرار باشد كه دانش قدرت سازگاري و كاركر د مفيد را در فرد افزايش دهد، دانش مورد نظر بايد معني‌دار و به هدف و موقعيت يادگيري مربوط باشد. همچنين يكي از اصول زيربناي رويكرد سازنده‌گرايي و تار و پودي كه نظريه‌هاي گوناگون اين رويكرد را به هم پيوند مي‌زند اين است كه يادگيرندگان در ساختن دانش و معني فعال‌اند. در واقع دانش‌آموزان خود دانش و يادگيري خود را سامان مي‌دهند و مي‌سازند.