مدل يابي ساختاري انگيزش تحصيلي و اضطراب كرونا در دانش آموزان با تاكيد بر نقش واسطه اي خودكارآمدي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه اي خودكارآمدي در رابطه بين انگيزش تحصيلي و اضطراب كرونا در ميان دانش آموزان انجام شد. روش: روش پژوهش، همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش آموزان مقطع متوسطه دوم ناحيه يك شهر خرم آباد بود كه در سال تحصيلي 1401_1400 مشغول به تحصيل بوند. 270 نفر از دانش آموزان به صورت آنلاين در مطالعه شركت كردند و به پرسشنامه هاي اضطراب از كرونا (CDAS)، خودكارآمدي (GSE) و انگيزش تحصيلي (AMS) پاسخ دادند. تحليل داده ها به روش آماري تحليل مسير و با استفاده نرم افزارهاي SPSS-26 و ليزرل انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه انگيزش تحصيلي بر اضطراب از كرونا در دانش آموزان اثر مستقيم و منفي دارد (01/0p ). علاوه بر اين، انگيزش تحصيلي بر خودكارآمدي دانش آموزان اثر مستقيم و مثبت داشت (01/0p ). همچنين نتايج نشان داد انگيزش تحصيلي با واسطه گري خودكارآمدي بر اضطراب كرونا اثر غير مستقيم دارد (01/0p )؛ و از اين طريق مي تواند اضطراب دانش آموزان از كرونا را كاهش دهد. نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش با نتايج پژوهش هاي قبلي همخواني داشت و گامي مهم در جهت تبيين عوامل موثر بر اضطراب كرونا در دانش آموزان بود و همچنين نتايج اين پژوهش مي تواند به عنوان الگويي مناسب براي طراحي برنامه-هاي جامعه پيشگيرانه از اضطراب كرونا محسوب شود.