جايگاه عقد قرض الحسنه در سيستم بانكداري حاكم بر كشور

يكي از آموزه هايي كه در اسلام بر آن تأكيد فراوان شده، مسئله قرض و قرض الحسنه است. قرض الحسنه يكي از اصول اقتصادي است كه از نظر اسلام اهميت فراواني داشته و جايگاه ويژه اي دارد. از جمله روش هاي مورد تاكيد اسلام در تامين مالي فعاليت ها مخصوصا كارهاي مولد اقتصادي و توليدي استفاده ازعقد قرض الحسنه است. با تصويب قانون عمليات بانكي بدون ربا استفاده از قرض الحسنه به عنوان يكي از روش هاي جذب و تخصيص منابع به سمت فعاليت هاي توليدي مورد استفاده نظام بانكي كشور قرار گرفته است. قرض الحسنه با مشخصه هاي خاصي نظير اخلاص، بدون ريا بودن، از مال حلال قرض دادن و بدون منت بودن شناخته مي شود. در واقع پرسش اصلي اين پژوهش اين است كه آيا استفاده از روش قرض الحسنه براي تامين مالي فعاليت هاي توليدي مي تواند در جهت رونق توليد موثر باشد؟ با توجه به شرايط فعلي اقتصاد ايران و بازدهي نسبتا پايين فعاليت هاي مولد و توليدي و نيز بالا بودن عايدي فعاليت هاي نامولد مثل سوداگري و دلالي هاي مخرب ، مي توان قرض الحسنه را به عنوان يك عامل پيشران و محرك توليد در نظر گرفت كه با وجود تورم بالا و عدم ثبات اقتصادي، اختصاص وجه قرض الحسنه به فعاليت هاي توليد مي تواند توليد را رونق بخشيده و از ركود جلوگيري كند.