اثربخشي طرحواره درماني بر بخشودگي مادران كودكان مبتلا به اختلال طيف اتيسم

زمينه و هدف: اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر بخشودگي مادران كودكان مبتلا به اختلال طيف اتيسم انجام شد. روش بررسي: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي و از نوع طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل مادران داراي كودك مبتلا به اختلال طيف اتيسم شهر دزفول در سال 1400 بود. نمونه پژوهش شامل 30 مادر داراي كودك مبتلا به طيف اتيسم بودند كه بصورت دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر كدام 15 نفر) جايگزين شدند. شركت كنندگان قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه‌هاي بخشودگي را تكميل كردند. طرحواره درماني به مدت 8 جلسه، هر جلسه به مدت 90 دقيقه و يك بار در هفته براي گروه آزمايش اجرا شد. گروه كنترل آموزشي دريافت نكرد. جهت آزمون فرضيه‌ها از آزمون تحليل كوواريانس تك متغيره استفاده شده است. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه با كنترل پيش‌آزمون، بين گروه‌هاي آزمايش و گواه از لحاظ بخشودگي تفاوت معني‌داري وجود دارد. به عبارت ديگر، طرحواره درماني با توجه به ميانگين نمره بخشودگي گروه آزمايش نسبت به ميانگين نمره بخشودگي گروه كنترل، موجب افزايش معنادار بخشودگي در گروه آزمايش شده است (0/001 p). نتيجه گيري: با توجه به اثربخش‌تر بودن درمان، آموزش دقيق اين روش از طريق برگزاري دوره‌ها و كارگاه‌هاي كيفي به درمانگران پيشنهاد مي‌شود.