اثربخشي گروه درماني شناختي-رفتاري بر اميد به زندگي بيماران مبتلا به سرطان شهر دزفول

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشي گروه درماني شناختي-رفتاري بر اميد به زندگي بيماران مبتلا به سرطان شهر دزفول انجام شد. روش بررسي: در اين پژوهش ابتدا با مراجعه به بيمارستان امام حسن مجتبي (ع) شهر دزفول نمونه آماري پژوهش انتخاب و سپس از بيماران فرم رضايت نامه دريافت شد و ملاحظات اخلاقي در اين پژوهش رعايت شد. بعد از مشخص شدن حجم نمونه آماري تعداد 15 نفر از بيماران در گروه كنترل و تعداد 15 نفر در گروه آزمايش قرار گرفت. بعد از اين مرحله براي دو گروه پرسشنامه پژوهش توزيع و تكميل گرديد. در مرحله بعد براي گروه آزمايش جلسه هاي درمان گروه درماني شناختي-رفتاري در 6 جلسه برگزار گرديد. بعد از اتمام جلسات گروه درمان شناختي- رفتاري، مجدداً اطلاعات جمع آوري گرديد و در نهايت با استفاده از اطلاعات بدست آمده اقدام به تجزيه و تحليل داده ها و آزمون فرضيه پژوهش شد. يافته ها: با توجه به نتايج پژوهش نشان داده شده است با كنترل پيش آزمون، بين گروه هاي آزمايش و گواه از لحاظ اميد به زندگي تفاوت معني داري وجود دارد (p 0/001و 13/24=F). به عبارت ديگر، گروه درماني شناختي- رفتاري با توجه به ميانگين اميد به زندگي گروه آزمايش نسبت به ميانگين اميد به زندگي گروه گواه، موجب افزايش معنادار اميد به زندگي در گروه آزمايش شده است. نتيجه گيري: لذا مي توان نتيجه گرفت كه درمان شناختي رفتاري به طور معناداري ميزان اميدواري را در مبتلايان به سرطان افزايش داده است.