راهكارهاي افزايش كيفيت فضايي و تعاملات اجتماعي در فضاهاي دانشگاهي از بعد انعطاف پذيري

Solutions for increasing spatial quality and social interactions in university spaces from the perspective of flexibility

با توجه به مشكلات موجود در دانشگاه‌هاي ايران مبني بر عدم‌ حركت به سمت ايجاد و بازسازي فضاهاي همگام با فنّاوري، با هدف رسيدن به انواع كيفيت‌هاي فضايي بهتر و حركت در راستاي اتفاقات و جريانات روز و مودهاي فضايي مورد نياز بشر، علي-الخصوص جوانان و قشر در حال تحصيل در فضاهاي دانشگاهي و تعاملات اجتماعي در آن، هدف از اين پژوهش، رسيدن به كليات نظري مبني بر ايجاد و بررسي دست-آوردهاي كيفيت هاي فضايي بهتر براي نسل امروز دانشجويان با به كارگيري تكنولوژي در مقياس كلي است كه انعطاف‌پذيري يكي از آورده هاي معماري امروز، در عين نياز به ثبات فضايي، اما قابليت حركت و جابه جايي و مفهوم تغيير در آن است. بر اين اساس روش تحقيق با پارادايم كيفي و از نوع تحليلي-توصيفي است كه به بررسي و ادغام مؤلفه‌ها و متغيرها مي پردازد. يافته هاي پژوهش به موضوعاتي همچون؛ تغيير مقياس در محورهاي مختصاتي و نتيجتا حجيم شدن فضاهاي معماري بدون محدوديت‌هاي سازه-اي گذشته؛ شفافيت بالا و برونگرايي بنا؛ تغيير كلي فرم و شكل فضا؛ استفاده بهينه از انرژي؛ سياليت فضا و خروج از حالت انفعال؛ دست يابي به استانداردهاي فضايي توسعه-يافته در حوزه دانشگاهي و همچنين كيفيت‌هاي جزئي تر و مكانيكي فضا همچون انعطاف‌پذيري فضا به بركت وجود تكنولوژي در معماري براي ايجاد تعاملات اجتماعي در دانشگاه، مطابق مفاد دانشگاه هاي نسل چهارم در كشور پرداخته است.