رويكرد شناسي از روش هاي آموزشي در سيره امام علي عليه السلام با تاكيد بر نهج البلاغه

آموزش يكي از مهمترين مسائل در سيره اهل بيت عليهم السلام مي باشد. كتاب شريف نهج البلاغه به عنوان بخشي از سنت بر جاي مانده از امام علي (عليه السلام) نيز با نگاه آموزشي مي توان به آن نگريست. امام (عليه السلام) در قالب خطبه ها، نامه ها و حكمت ها به تعليم و آموزش پرداخته است و اين مهم بر پايه روش هايي انجام شده است. اين تحقيق با مدل و ابزار پژوهشي نوع روش به بررسي و واكاوي روش هاي آموزشي مي پردازد. در نظام علمي آموزشي امام (عليه السلام) در نهج البلاغه روش هايي مثل روش استدلالي، تمثيلي، مقايسه اي، عبرت پذيري، ادبي، آموزش غير مستقيم، آموزش همگاني، هدايت محور، پرسش و پاسخ، يادآوري و... براي آموزش مورد استفاده قرار گرفته است و اين روش ها در امتداد يك نوع روش تبييني مي باشد كه اين نگاه كلان در روش هاي آموزشي امام (عليه السلام) وجود دارد. تبيين و معرفت بخشي به مخاطب الگوي طراحي شده امام (عليه السلام) در نظام علمي و آموزشي است كه با روش هاي مختلفي كه برخي در اين پژوهش به آن اشاره شده است محقق مي شود.