نقش سنت‌هاي الهي در زمينه‌هاي ايجاد تاريخ از منظر نهج‌البلاغه

تاريخ‌سازي به وقايع و اتفاقاتي گفته مي‌شود كه در گذشته رخ داده‌اند و براي تعيين و تبيين آن‌ها از منابع تاريخي استفاده مي‌شود. تاريخ‌سازي به عنوان يكي از مهم‌ترين شاخه‌هاي تاريخ، به بررسي و تحليل رويدادهاي تاريخي و تأثير آن‌ها بر جامعه و فرهنگ مردم مي‌پردازد. لذا اين تاريخ‌سازي نياز به زمينه‌هايي دارد كه موجبات آن تاريخ و واقعه بدست آيد. اما بايد ديد سنت‌هاي الهي چه نقشي در اين زمينه‌هاي تاريخ سازي دارند و اين سنت‌هاي الهي چه موارد هستند. اهميت اين پژوهش زماني مشخص مي‌شود كه انديشه سكولار، غالب حوزه‌هاي علوم انساني را در بر دارد و مقوله الهيات و خداشناسي در اين زمينه مغفول مانده است و لذا پرداختن به اين مقوله، نقش خدا باوري و تاريخ توحيدي را معين مي‌كند. براي بدست آوردن نقش سنت‌هاي الهي منابع متعددي مي‌تواند استفاده شود كه در اين مقاله، نهج‌البلاغه به عنوان حيطه بدست آوردن اين سنت‌هاي الهي در تاريخ‌سازي مد نظر است. اين پژوهش به روش توصيفي _ تحليلي صورت گرفته است و بررسي‌هاي بدست آمده از نهج‌البلاغه نشان مي دهد كه ده مورد از سنت هاي الهي مانند ابتلا به شدائد، امداد به مومنان و غير مومنان، ازدياد نعمتها و آزمايش شدن، پيروزي بر دشمنان و چند مورد ديگر ار مي توان جزو زمينه‌هاي ايجاد تاريخ برشمرد.