كارآفريني و اشتغال زايي در سيرۀ علوي ارائه الگوي كار و اشتغال در آموزه هاي علوي

كار و اشتغال افزون بر نقش مثبتي كه بر تعالي انسان و كسب درآمد دارد، پيشرفت و توسعه جوامع را به همراه دارد. افزون بر اينكه در اسلام انتخاب نوع كار، از اهتمام بالايي برخوردار بوده و مفهومي خاص در بر دارد و چه بسا سعادت و شقاوت انسان را رقم بزند و مي‎تواند به عنوان جلوه اي از كردار الهي تبيين شود. روش پژوهش استنادي همراه با تحليل محتوا بوده و با روش گردآوري اطلاعات و تجزيه و تحليل در آن محتوايي است. منبع مورد استفاده روايي با تاكيد بركتاب شريف نهج‌البلاغه است. يافته ها نشان داد؛ كم كاري و بيكاري در سيره علوي مورد مذمت بوده و طالبان تخصص و دانش، عاقل ترين مردم هستند. پنج شرط عمده كارآفريني و اشتغال‎زايي شامل: غنيمت شمردن فرصت ها، لزوم داشتن مهارت و دانش، اشتياق و انگيزه كار كردن، همت داشتن و در طلب برآمدن، دورانديشي و آينده‌نگري است، بكارگيري اين شروط در هدايت و رهنموني جوامع نقش دارد و نيازهاي حقيقي افراد جامعه را تأمين مي كنند. نتايج پژوهش حاكي از آنست كه كارآفريني و اشتغال‎زايي از مهمترين مسائل اجتماعي و انساني بوده، بي‌توجهي به شروط كارآفريني و اشتغال زايي به خصوص در آموزه هاي معصومين و سيره علوي؛ خسارات جبران ناپذيري را به بدنه اقتصادي جوامع تحميل مي نمايد؛ توجه به كار آفريني و اشتغال زايي با الهام از سيره علوي در هدايت و رهنمون سازي جوامع نقشي اساسي دارد و نيازهاي حقيقي افراد جامعه را تأمين مي نمايد كه اين امر شتاب رشد اقتصادي و امنيت شهروندان را محقق مي سازد.