نقش و جايگاه زن در كار توليد و پيشرفت جامعه از منظر نهج البلاغه

آنچه كه در اسلام، قرآن و نهج البلاغه ديده مى‏شود، مسألة «تساوى» است نه مسألة «تشابه»، تفاوت است و نه تبعيض. مسألة تفاوت‏هاى فيزيكى و روحى بين زن و مرد، مطلبى نيست كه انكارپذير باشد، از مقولة حقوقى و در قلمرو جعل هم نيست كه بشود آن را اثبات يا نفى كرد. امروز در جامعه شاهد هستيم كه زنان سعي دارند در برخي شغل‌هايي وارد شوند كه هيچ‌گونه سنخيتي با روحيات آنها ندارد، در حالي كه امام اول شيعيان در خصوص واگذاري وظايف به زنان مي‌فرمايند: «لا‌تملك المرأة من الأمر ما يجاوز نفسها، فان ذلك انعم لحالها و ارخي لبالها و ادوم جمالها»؛ به زنان بيش از توان آنها امور را تحميل نكنيد، زيرا اين رعايت‌ها براي حال آنها مناسب‌تر، براي آرامش خاطرشان سودمند‌تر و براي دوام زيبايي آنها مؤثرتر است (نهج البلاغه: نامة 31). بانوان گاهي فراموش مي‌كنند كه وظيفة اصلي زن مسلمان در مرحلة اول شوهرداري و تربيت فرزندان است و انجام درست اين وظايف شالودة اصلي نظام اسلامي را تضمين مي‌كند تا راه سعادت و كمال الهي را سريع‌تر و بي‌خطر طي كند. وصي رسول خدا با درك اين موضوع چنين به جامعة زنان خطاب مي‌كند: «جهاد المراة حسن التبعل»؛ جهاد زن، خوب شوهرداراي كردن است. بنابراين شيوة صحيح همسرداري كه ريشة استحكام خانواده در آن نهاده شده است، يكي از اصول مهم استراتژيك مسائل زنان است كه ضروري است نظام اجتماعي، براي استحكام آن برنامه‌ريزي كند. در اين پژوهش قصد داريم كه به بررسي نقش و جايگاه زن در جامعه و خانواده پرداخته و ميزان مشاركت آنها در توليد، اشتغال و اقتصاد را بررسي كنيم.