احساس و هيجان در نهج البلاغه با محوريت كار و توليد

اصطلاح هيجان در روانشناسي يك واكنش كلي و كوتاه ارگانيسم به يك موقعيت غير منتظره، همراه با يك حالت عاطفي خوشايند يا نا خوشايند تعريف شده است. پژوهش حاضر به منظور بررسي احساس هيجان در نهج البلاغه با رويكرد فضاي توليد از ديدگاه امام علي (ع) صورت گرفته است. اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي، كتابخانه اي مورد بررسي قرار گرفته است. در اين مقاله پس از جمع بندي و بررسي مفاهيم كليدي و ابعاد هيجان از قبيل مسئوليت پذيري، خود شناسي، خردورزي و از خود بيگانگي از ديدگاه امام علي (ع) ؛ به بررسي انطباقي نظرات دانشمندان اسلامي، غير اسلامي و نهج البلاغه در مورد هيجان پرداخته مي شود كه بيانگر اين مفهوم است كه آيا احساس هيجان در نهج البلاغه همان هيجان در علم روانشناسي است يا برعكس. نتايج برآمده از پژوهش حاضر آن است كه هر فرد عادي داراي عواطفي است كه زندگي بدون عواطف زندگي تيره و تار خواهد شد. هدف اصلي هيجان بايد آن باشد كه تعادل از ميان رفته در اثر اضطراب را به او برگرداند و سعادت او را كه عبارت است از حفظ تعادل و سازگاري با محيط و اجتماع است را تامين كند. لذا با در نظر گرفتن اهميت احساس هيجان، در اين مقاله سعي برآن شده است كه هم به صورت علمي و هم با تاكيد بر احاديث مرتبط در نهج البلاغه معنا و مفهوم كاملتري از احساس هيجان بخصوص در مواردي از توليد و كار مورد بررسي واقع شود.