روش‌هاي انتقال و ذخيره آب در ايران باستان (مروري بر صنعت آب در ايران باستان)

آب عنصر مهمي در فرهنگ ايران باستان بوده است و احترام به عناصر طبيعت اساس اين فرهنگ است. در باور ايرانيان باستان، آب منبع حيات و دومين عنصر مهم در ميان هفت عنصر اصلي جهان است. اهميت آب براي ايرانيان به حدي بود كه هدر ندادن آب و آلوده نساختن آن را ملاك اصلي ساخت سازه هاي آبي مي‌دانستند. ايرانيان باستان، صنعتگران و مهندسين خبره اي در حوزه آبياري، ذخيره و انتقال آب بوده‌اند. يكي از شگفت انگيزترين سازه‌هاي مهندسي آب كه دانش آن به دست ايرانيان ابداع و به كل دنيا ارسال شد، قنات‌ها هستند كه شامل تونل‌هاي طولاني، شيبدار و زيرزميني بوده كه آب را از مناطق مرتفع و شيبدار، طي گذر از يك فاصله طولاني و بر اساس نيروي ثقل، به سطح زمين مي آوردند. قنات‌ها هزاران سال به ايرانيان اجازه دسترسي و انتقال آب در خشك‌ترين مناطق آن را داده‌اند و راه‌حلي مبتكرانه و پايدار براي كمبود آب در دسترس ايران هستند. در نهايت بايد گفت كه ايران كشوري با مجموعه اي از اولين ابداعات و ايده ها در زمينه هاي مديريت منابع آب، آبرساني، ذخيره آب و سازه هاي آبي مي باشد كه با آموختن دانش بكار رفته در آنها مي توان اتفاقات خوبي را در صنعت آب رقم زد. در اين پژوهش جنبه‌هاي مختلف مديريت، فناوري و فرهنگ منابع آب در ايران باستان بررسي شده است. اين تحقيق موضوعاتي از جمله زيرساخت‌هاي آبي مانند: سرريزها، سدها، قنات‌ها و آسياب‌هاي آبي، مديريت منابع آب، جنبه‌هاي اجتماعي و اقتصادي آب و طراحي معماري سيستم‌هاي مرتبط با آب را پوشش مي‌دهد. هدف از اين مطالعه ارائه درك بهتري از حكمراني آب ايران، فناوري، فرهنگ و دانش مورد استفاده، فناوري و تكنيك‌هاي مديريت سنتي و مدرن آبي است. اين تحقيق اهميت ادغام سيستم‌هاي آب باستاني با تكنيك‌هاي مدرن را براي غلبه بر چالش‌هاي جدي پيش روي بخش‌هاي مختلف آب در ايران، برجسته مي‌كند. همچنين بينش‌هايي را در مورد مديريت و فناوري آب در ايران باستان را ارائه مي دهد كه عمدتاً مبتني بر مقالات و بررسي‌هاي تاريخي است.