تحليل حكايات ادب نامه ازمنظر داستاني

حكیم سعدالدین نزاري قهستانی، ازگویندگان بزرگ نیمۀ دوم سدة هفتم و آغاز قرن هشتم هجري است. ادب نامۀ نزاري یكی از آثار تعلیمی منظوم ادب فارسی است. شاعر در این كتاب براي تبیین اندیشه هاي اخلاقی خویش ازحكایت استفاده كرده است. حكایت پردازي، شگردي از داستان است كه در متون ادب فارسی، ژانري عقیدتی به شمار می رود. پژوهش حاضر با هدف تحلیل و بررسی حكایات ادبنامۀ نزاري قهستانی از دیدگاه عناصر مهم داستانی (طرح، شخصیت، درونمایه، زاویه دید، صحنه، گفتوگو) انجام گرفته و همچنین چگونگی كاربرد عناصر داستان در ادب نامه مورد بررسی قرار گرفته است. روش كار به صورت توصیفی و تحلیلی میباشد. نتیجۀ این پژوهش حاكی ازآن است كه طرح ساده و تعداد شخصیتها در اكثر حكایتها محدود می باشد. زاویۀدید، داناي كل و گفتگو یكی از عناصر اصلی پیشبرنده و ثابت حكایات است و زمان و مكان در اكثر حكایات ذكر نشده است. نزاري قهستانی، همۀ این عناصر داستان را در خدمت انتقال پیام اصلی حكایت به كار گرفته است و معمولاً ابیات پایانی حكایات در برگیرندة پیام اصلی داستان میباشد.