رابطه افكار خودكشي با خودكارآمدي

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه افكار خودكشي با خودكارآمدي انجام شد. طرح پژوهش از نوع كمي، توصيفي و در چارچوب روش همبستگي بود و جامعه آماري پژوهش متشكل از 83 نفر از داوطلبان شهر تهران در پاييز 1402 بودكه به شيوه در دسترس انتخاب شدند. براي گردآوردي داده ها از پرسش نامه خودكارآمدي عمومي GSE17 و مقياس سنجش افكار خودكشي بك استفاده شده. داده هاي گردآوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS27 تحليل گرديد و تجزيه و تحليل با استفاده از شاخص هاي آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون) نشان داده است كه بين افكار خودكشي و خودكارآمدي رابطه معكوس معناداري وجود دارد. به عبارت ديگر مي توان اين گونه استنباط كرد كه افرادي كه خودكارآمدي بالايي دارند يعني افرادي كه به توانايي هاي خود اعتماد بيشتري دارند، نسبت به افرادي كه به توانايي هاي خود اطمينان ندارند، احتمال اين كه آن ها افكار خودكشي داشته باشند ، كمتر است. حال براي اين كه افكار خودكشي در افراد كاهش يابد مي توان از كودكي به آن ها آموزش خودكارآمدي داد تا بتوانند به خود و توانايي هايشان باور داشته باشند.