تحليل گفتمان افراد روان رنجور در معرض خودكشي بر اساس نظريه كارن هورناي

رنج هاي رواني موضوعي است كه هر انساني در طول حيات خود همواره با آن مواجه بوده و بسياري از پژوهشگران به مطالعه اين رنج ها و راه هاي مقابله با آن ها پرداخته اند. روان شناس آلماني، كارن هورناي، با طرح نظريه «روان رنجوري» به تشريح عوامل پيدايش روان رنجوري و تحليل راهكارهاي دفاعي فرد روان-رنجور براي تسكين خود مي پردازد. هورناي معتقد است كه بيماران مبتلا به روان رنجوري با اتخاذ رويكردي جبراني، مانع نااميدي خود شده و عدم پذيرش ديگران را نمود حس احترام گذاشتن آن ها در نظر مي گيرند. وليكن فرد روان رنجور، چاره اي جز پذيرش اشتباه بودن اين فرضيه و نيز مكانيسم دفاعي ش يعني مهرطلبي ندارد. بسياري از افرادي كه در معرض خودكشي قرار مي گيرند، هركدام به نحوي دچار چنين حالتي هستند و پيش از خودكشي براي مقابله با آن، راه-هاي متفاوتي را برمي گزينند كه در نهايت، به «مهرطلبي» مي رسد. راهكاري كه به نظر هورناي، واكنشي به نياز روان رنجورانه به عشق است. مسئله اصلي پژوهش بر تحليل و چگونگي نوع شديدي از عشق روان رنجورانه در رفتار و گفتار افراد در معرض خوكشي يا خودكشي كرده استوار است. عشقي كه منجر به مهرطلبي و در نهايت خودكشي و نابودي آن ها مي شود. در اين مقاله با توسل به نظريه روان رنجوري هورناي از طريق روش پژوهش كيفي اين پديده و مهرطلبي حاصل از آن، و دلايل خودكشي نزد افراد مذكور به تحليل مي پردازيم. هدف پژوهش اثبات اين اصل است كه افرادي كه به دليل روان رنجوري خودكشي مي كنند، به وجود اين مساله در خود آگاه هستند؛ اما چون مهرطلبي مكانيسم رواني دفاعي آن ها است، نمي توانند به راحتي از آن دست بكشند و چنين مقاومتي، نه تنها باعث ايجاد احساس بهتري در آن ها نمي شود كه در اكثر موارد به خودكشي آن ها منتهي مي شود.