بررسي سنتز نانو كامپوزيت هيدروژلي بر پايه پلي يورتان / آلژينات به عنوان زخم پوش

در دو دهه اخير شاهد روند افزايشي استفاده از پليمر‌هاي زيستي و يا مواد طبيعي در تركيب با پليمر‌هاي مصنوعي بوده‌ايم. بايو پليمر‌هاي مبتني بر پلي‌ساكاريد، به ويژه نشاسته، سلولز، كيتين، كيتوزان و آلژينات كاربردهاي گسترده‌اي در مصارف صنايع مختلف پيدا كرده‌اند؛ كه اين تقاضاي روزافزون صنعت و بازار ناشي از خواص و ويژگي‌هاي مناسب اين‌گونه مواد از جمله زيست سازگاري، زيست تخريب پذيري، تجديد پذير بودن و عمدتا دوست‌دار محيط زيست بودن آنها ميباشد. از اين بين، آلژينات با دارا بودن خواص منحصر به فرد و همچنين اقتصادي بودن در مقايسه با مواد مشابه ميتواند انتخاب مناسبي براي كاربرد هاي زيست پزشكي از جمله استفاده در زخم پوش ها باشد. با اين حال اغلب اين دسته از پليمرها خواص مكانيكي مطلوبي ندارند؛ از اين جهت پليمري مصنوعي مانند پلي يورتان زيست تخريب پذير ميتواند به بهبود استحكام مكانيكي هيدروژل هدف كمك كند. از آنجا كه هدف اين پژوهش سنتز و دستيابي به يك نانو كامپوزيت هيدروژلي جهت استفاده به عنوان زخم پوش است، استفاده از نانو ذره اي مانند اكسيد گرافن ميتواند بسيار حائز اهميت باشد. اين نانو ذره همچنان كه استحكام مكانيكي هيدروژل را در كنار پلي يورتان افزايش خواهد داد، با فعاليت آنتي اكسيداني خود، اكسيداسيون سلولي را كاهش داده و باعث تسريع رشد و تكثير سلولي بافت هدف ترميم خواهد شد.