فارماكوويژيلانس در داروهاي ضد سرطان

مقدمه و هدف: سرطان يك بيماري پيچيده با درمانهايي پيچيده و تركيبي است كه مستلزم بررسي ايمني درماني بصورت مداوم و دقيق است. فارماكوويژيلانس (pharmacovigilance)، علم نظارت بر ايمني داروها، به دليل سميت بيولوژيكي ذاتي عوامل ضد نئوپلاستيك، پنجره هاي درماني باريك آنها، و دوزهاي بالا و زمان بندي دقيق رژيم هاي درماني، در انكولوژي از اهميت ويژه اي برخوردار است. سرطان هنوز با چالش هاي پيچيده و ناشناخته بسياري روبرو است، لذا داروهاي جديد بايد به شدت تحت نظارت قرار گيرند تا مشخصات و دوز سميت منحصر بفرد هر دارو تعيين شود، كه اين امر منجر به درمان قابل تحمل تر و قابل اعتمادتر براي بيماران مي‌شود. روش كار: اين بررسي با هدف شناسايي بحراني ترين مشكلات در انجام فعاليتهاي مراقبت دارويي در انكولوژي انجام شد. ما 67 مقاله را در اين زمينه از سال 2000 با استفاده از PubMed، MeSH، Embase، CINAHL و كتابخانهCochrane، مرتبط با ايمني دارويي درمان‌هاي جديد و كلاسيك سرطان بررسي كرديم. يافته ها: عوارض ناخواسته دارويي (ADRs) در حيطه‌هاي ژنتيك درماني ، درمان هدفمند مولكولي و درمان‌هاي كلاسيك مانند شيمي‌درماني مورد بررسي قرار گرفتند. بيماران ممكن است نياز به تغيير در روش هاي درماني يا دوز دارو داشته باشند كه ممكن است اثربخشي درمان را كاهش داده و باعث پيش آگهي بد و عود سرطان شود. يكي از تحقيقات اخير نشان داد كه 21.5 درصد از بيماران سرطاني به دليل ARDs ها نياز به بستري شدن در بيمارستان داشتند. 89.3 درصد موارد قابل پيش بيني بوده و تنها 37.4 درصد غيرقابل اجتناب بودند. از محدوديت هاي اين مطالعات تعداد محدود جمعيت هاي خاص، زنان، كودكان و.. بود. به دليل ترس از اقدامات قانوني، كمبود وقت و ترس از اشتباه، گزارش هاي ADR توسط پزشكان كمتر از مقدار واقعي است. راه حل هايي براي مديريت و كنترل بهتر ارائه شده است: 1. نظارت مستمر 2. منابع داده هاي متعدد 3. بهبود سوابق سلامت الكترونيكي 4. مراقبت دارويي مبتني بر هوش مصنوعي 5. ايجاد دوره هاي آموزشي 6. حمايت دولت با اين حال، براي اشتراك گذاري و اعتبارسنجي داده ها، يك همكاري چند مليتي مورد نياز است. نتيجه گيري: فارماكوويژيلنس در انكولوژي هزينه زيادي دارد، اما براي بهبود ايمني و ارائه هر كمك ممكن براي بيماران سرطاني براي بهبود كيفيت زندگي خود در چنين دوره حساسي از زندگي خود ضروري است. علاوه بر اين، سياست گذاران سلامت بايد بتوانند نيازها را اولويت بندي كنند و همزمان موثرترين درمان ها را در دسترس وسيع ترين بخش ممكن از مردم قرار دهند.