بررسي تأثير چهل روز بيداري بين الطلوعين و مناجات بر اضطراب و عزت نفس بانوان جوان اصفهان

The effect of forty days of waking between Al-Tolouin and prayers on anxiety and self-esteem of young women in Isfahan

در مطالعات فراوان به ارزش معنويت و تأثير عميق آن بر سلامت جسم و روان تأكيد شده و عواملي كه در بهبود كيفيت زندگي، اثر داشته، مورد توجه قرارگرفته است. هدف از اين پژوهش بررسي تأثير بيداري بينالطلوعين و مناجات، بر ميزان اضطراب و عزت نفس بانوان بخش مركزي اصفهان بود. روش پژوهش شبه تجربي بوده، بدين منظور 54 نفر از بانوان جوان بخش مركزي اصفهان كه به روش داوطلبانه انتخاب شده بودند، به سه گروه 54 نفره )دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل( تقسيم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه عزتنفس پپ و اضطراب كتل بود كه در هر سه گروه، به عنوان پيشآزمون اجرا شد. سپس آزمودنيها، به مدت چهل روز، در بازه بين الطلوعين به وظايف خود عمل كردند.)گروه الف: بيداري و مناجات؛ گروه ب: بيداري و انجام امور روزمره؛ گروه كنترل: خواب(. در پايان از همه گروهها پسآزمون به عمل آمد. تحليل دادهها در دو سطح توصيفي و استنباطي صورت گرفت. براي آناليز دادهها از تفاوت واريانسهاي مكرر و آزمون شفه استفاده شد. يافتهها نشان داد در متغير عزت نفس، گروه الف نسبت به گروه ب و كنترل، تفاوت معناداري در ابعاد تحصيلي، خانوادگي و اجتماعي داشتند؛ اما گروه ب، نسبت به گروه اضطراب O و L كنترل، تفاوت معناداري نشان ندادند. همچنين مناجات و بيداري در بين الطلوعين تفاوت معناداري را در خرده مقياسهاي گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل ايجاد كرده است. به طور كلي ميتوان گفت بانواني كه در بازه بين الطلوعين مشغول مناجات بودهاند، پس از چهل روز به سطح عزت نفس بالاتري رسيده و از ميزان اضطراب آنها كاسته شده است.

Numerous studies have emphasized the value of spirituality and its profound effect on physical and mental health and have paid attention to the factors affecting the improved quality of life. Conducted by using quasi-experimental method, the present study intended to investigate the effect of waking up between two dawns (i.e. the first light of sun and sunrise) and saying prayers on the level of anxiety and self-esteem of the women in the central part of Isfahan. To do so, 45 young women living in the central part of Isfahan were selected by voluntary sampling to be divided into three groups of 15 subjects per each (i.e. two experimental groups and one control group). The research instrument was Pop’s self-esteem questionnaire and Cattell Anxiety Scale administered to all three groups as a pretest. Then, the subjects carried out their duties for forty days in the interval between two dawns (group A: waking up and praying; group B: waking up and doing daily chores; control group: sleeping). At the end, post-test was performed on all groups. Data analysis was conducted at both descriptive and inferential levels. To analyze data, repeated variance differences and Scheffe test were used. The findings of study revealed that in self-esteem variable, there was statistically significant difference between group A compared to group B and control group in terms of educational, family and social dimensions. However, no significant difference was observed between group B and control group in this respect. Furthermore, waking up and saying prayers between two dawns caused a significant difference in the L and O subscales of anxiety in the experimental group compared to the control group. In general, it can be said that after forty days, women who have been praying in the period between two dawns have reached a higher level of self-esteem and their anxiety has decreased. Keywords: Waking up between two dawns, prayers, anxiety, self-esteem, 40 day-praying period