درس آموخته هاي سياستي آموزش الكترونيكي در دوران همه گيري بيماري كوويد- 19

در اواخر سال 2019 ميلادي جهان با هراس هولناكي به نام بيماري كوويد-19 مواجه شد؛ تمامي مشاغل تعطيل شدند و جهانيان در قرنطينه اي نوين قرارگرفتند. لطمه هاي جبران ناپذيري به صنايع، اقتصاد، گردشگري، خدمات، بهداشت و نيز آموزش وارد شد به طوري كه حدود 1/7 ميليارد دانش آموز و دانشجو خانه نشين شدند. در اين ميان براي جلوگيري از توقف آموزش، نظام هاي آموزشي جهان به روش هاي نوين آموزشي و استفاده از ابزارهاي الكترونيكي در تدريس و آموزش روي آوردند. از آنجا كه سرعت و وسعت اين تغيير رويكرد آموزشي بسيار زياد بود و زيرساخت هاي لازم براي اين حجم از پاسخگويي بسيار كمتر از آنچه پيش بيني شده بود مهيا گرديد، اين پرتاب سريع از نظام آموزش حضوري به غيرحضوري آسيب ها و تبعات منفي بسياري را با خود به ارمغان آورد اما دولت ها در سطح كلان و دانشگاه ها در سطح خرد تلاش كردند با اتخاذ تصميم هايي سياستي و اجراي برنامه هايي متنوع، ضمن استمرار آموزش، دانشجويان و استادان را در اين دوران پشتيباني كنند. در اين مقاله به مطالعۀ تجربيات دانشگاه هاي جهان و ايران و اقدامات مختلف انجام شده توسط كشورها براي كاهش آثار منفي ناشي از همه گيري بيماري بر دانشجويان و استادان و افزايش كيفيت نظام آموزش غيرحضوري پرداخته شده است.اين تجربيات حاوي درس آموخته هاي فراواني است كه براي بازايستايي و تاب آوري نظام آموزش عالي در بحران هاي مشابه بسيار مي تواند راه گشا باشد.