مروري بر روش هاي بهبود آسفالت با استفاده از الياف بازيافتي

در اين تحقيق مروري بر روش هاي بهبود آسفالت با استفاده از الياف بازيافتي پرداخته شده است. در چند دهه اخير، يكي از اهداف مهندسين در تكنولوژي آسفالت افزايش توان باربري و بهبود مقاومت كششي مخلوط‌هاي آسفالتي بوده است در اثر اعمال بار و يا تغييرات دما، رويه‌ها دچار تغيير شكل و تنش مي‌شوند كه يكي از اين تنش‌هاي مهم، تنش‌هاي كششي افقي در زير لايه روسازي مي‌باشد. دانشمندان و مهندسان با ابداع آسفالت همواره به دنبال افزايش كارايي و دوام اين كامپوزيت بوده‌اند. الياف (جمع ليف) يا فيبر ماده‌اي است كه در عين انعطاف‌پذيري و ظرافت، طول بلندي نسبت به قطرش دارد. نسبت طول به قطر ليف بايد بيش از 1000 باشد تا آن را ليف بنايم. الياف طبيعي شامل سه بخش الياف گياهي، حيواني و معدني مي‌باشند. الياف مصنوعي اين الياف شامل دو دسته مي‌باشند. يكي اليافي كه منشأ طبيعي دارند ولي توسط انسان دوباره تهيه مي‌شوند مانند ويسكوز، استات و تري استات كه هر يك ريشه سلولزي دارند و ديگري الياف سينتيك يا مصنوعي كه از مشتقات نفتي توليد مي‌شوند . امروزه پلاستيك موجود در زباله عمدتاً دفن مي‌شوند و يا سوزانده مي‌شوند كه اين كار براي محيط‌زيست مضر است. اين مواد عمدتاً از پلي‌اتيلن (PE)، پلي‌پروپيلن (PP)، پلي‌استر (PS) ساخته شده‌اند كه دماي نرمي آنان 140 - 100 درجه سانتي‌گراد است. وقتي اين مواد به مصالح سنگي كه در دماي 170 درجه سانتي‌گراد قرار دارند، اضافه مي‌شوند، ذوب شده و مصالح سنگي را مي‌پوشانند. در گام بعد قير كه 160 درجه سانتي‌گراد گرم شده به آنان اضافه مي‌شود. دماي نهايي 163 - 155 درجه سانتي‌گراد است كه در اين دما قير و مواد پلاستيكي در حالت مايع هستند. اين مواد در واقع بر اساس روش خشك مخلوط شده‌اند.