بررسي ساختار حرارتي شهرها و ارائه راه كار اصلاحي

در شهرها نوع ساختار حرارتي وابستگي زيادي به كاربري شهري دارد. در اين مقاله به بررسي ساختار دمايي شهر ها و ارائه روشهايي نوين به منظور بهبود ساختار حرارتي پرداخته شده است. ازجمله اين روش ها، نگرش مهندسي به فضاي سبز شهرها مي باشد معمولا طراحي فضاي سبز شهرها بدون مطالعات مهندسي صورت مي پذيرد. در صورتي كه مي توان با مدل سازي جريانات هواي شهر با توجه به وضعيت توپوگرافي زمين و جهت وزش باد، محلهايي را به فضاي سبز اختصاص داد كه در معرض بيشترين جريانات هوا باشند و راندمان عملكرد آنها در خنك كردن شهرها چندين برابر شود. اين رويكرد جديد از منظرسازي سبز مي تواند تا حدود 25-30% از هزينه هاي گرمايي در طول فصول سرد و هزينه هاي برودتي را در طي فصول گرم كاهش دهد. مهم ترين اثرات فضاي سبز در شهرها،تعديل دما، افزايش رطوبت نسبي، لطافت هوا و جذب گرد و غبار و توليد اكسيژن است به همين خاطر فضاي سبز هر شهر به مثابه ريه هاي تنفسي آن شهر بشمار مي رود . طبق بررسي هاي كارشناسان، استاندارد بين المللي فضاي سبز براي هر فرد بين 15 تا 50 متر مربع و به طور متوسط 30 متر مربع مي باشد. روش ديگر كاهش مصرف انرژي در ساختمان ها است. در ساختمان ها مصرف بالاي انرژي مي تواند توليد گرماي بيشتر و در نتيجه تشديد اثر حرارت جزيره اي را به دنبال داشته باشد. از روشهاي ديگر بهبود ساختار حرارتي مي توان به استفاده از مصالح ساختماني با ضريب سپيدي بالا و مديريت ترافيك شهري اشاره نمود.