اثرات اندازه و سطح كاربرد بيوچار هسته زيتون برخي ويژگي هاي فيزيكي يك خاك حساس به فرسايش

افزايش ذخيره‌كربن در خاك به عنوان يكي از مهم ترين رويكردها جهت مبارزه با تغيير اقليم و گرمايش جهاني در نظر گرفته مي شود. كاربرد بيوچار، راهكاري جديد، براي توقف طولاني مدت كربن در خاك است كه مي تواند همچنين موجب بهبود ويژگي هاي خاك، افزايش رشد گياه و مديريت پايدار پسماندهاي گياهي شود. اخيراً افزودن بيوچار به خاك به عنوان يك ماده اصلاحي به منظور بهبود ويژگي هاي فيزيكي موثر بر فرسايش خاك مورد توجه قرار گرفته است. در اين پژوهش، بيوچار هسته زيتون در دماي° C 650 درجه سانتي گراد در يك كوره الكتريكي القائي توليد و سپس مشخصه يابي شد. مقايسه نسبت مولي هيدروژن به كربن بيوچار (0/34 H/C=) در مقايسه با هسته زيتون (H/C=0/34) نشان داد كه پيروليز منجر به كاهش قابل توجه نسبت مولي هيدروژن به كربن شد كه نشان‌دهنده حضور كربن آروماتيك و مقاومت اين بيوچار در برابر تجزيه است. سپس جهت بررسي اثرات اندازه و سطح كاربرد بيوچار، يك نمونه خاك رس سيلتي حساس به فرسايش از عمق صفر تا 10 سانتي متر از يك دامنه شيب دار در منطقه رودبار در جنوب استان گيلان تهيه و سطوح يك و دو درصد بيوچار در دو دامنه اندازه ذرات: بزرگ (250-53 ميكرون) و كوچك (500-250ميكرون) به صورت اختلاط كامل به ستون هاي پلاستيكي حاوي خاك اضافه شد. سپس ستون هاي خاك به مدت 10 ماه تحت دماي 25-20 و چرخه هاي متوالي خشك و مرطوب شدن نگهداري شدند.بررسي هدايت هيدروليكي و پايداري خاكدانه در پايان زمان انكوباسيون نشان داد كه كاربرد بيوچار در سطح دو درصد توانست موجب افزايش ميانگين وزني قطر خاكدانه و هدايت هيدروليكي خاك شود. در حالي كه سطح كاربرد يك درصد و اندازه ذرات بيوچار تأثير معني داري را بر ويژگي هاي مورد-بررسي نشان نداد. بنا براين مي توان نتيجه گرفت كه در خاك حساس به فرسايش مورد بررسي، كاربرد سطح بالا تر بيوچار در هر دو اندازه كوچك و بزرگ مي تواند موجب بهبود كيفيت فيزيكي خاك و احتمالاً كاهش فرسايش پذيري خاك شود.