تحليل و بازنگري شاخص هاي انتخاب و ارزيابي روستاهاي هدف گردشگري روستايي(مورد مطالعه: استان اصفهان)

بكارگيري شاخص هاي انتخاب يك مكان به عنوان منطقه يا مكان گردشگري از مهمترين موضوعات در راستاي توسعه گردشگري است. بر همين اساس تعريف شاخص هاي استاندارد براي تعيين و توسعه روستاهاي هدف گردشگري داراي اهميت است. در اين پژوهش هدف تحليل و بازنگري شاخص هاي انتخاب و ارزيابي روستاهاي هدف گردشگري با هدف گردشگر پذيري بيشتر و كمك به توسعه پايدار روستايي در استان اصفهان است. روش تحقيق توصيفي-تحليلي و مبتني بر مطالعات اسنادي و ميداني است. جهت اين تحقيق 15 كارشناس از طريق تكنيك مصاحبه و با روش كيفي جهت شناخت و كشف شاخص هاي استاندارد مورد مطالعه قرار گرفته است. بعد از جمع بندي شاخص ها، 25 روستا در 5 شهرستان اصفهان، آران و بيدگل، نايين، سميرم و چادگان در چارچوب شاخص هاي پيشنهادي مورد تحليل و بررسي ميداني قرار گرفته اند. نتيجه تحقيق نشان داد كه شاخص هاي استانداردي براي تعيين روستاهاي هدف گردشگري وجود ندارد و صرفاً به وجود يك جاذبه تاريخي، فرهنگي يا طبيعي در روستا اكتفا مي شود. شاخص هاي تعيين مكان گردشگري در كشور ايران در مرحله ذهنيت قرار دارند در حالي در كشورهاي ديگر اين شاخص ها در مرحله عينت قرار دارند. اين تحقيق همچنين نشان داد كه روستاهاي هدف گردشگري كنوني در استان اصفهان در بسياري از موارد جذابيت جذب گردشگر را ندارند؛ چرا كه بر اساس شاخص هاي مناسب انتخاب نشده اند. 59 شاخص در قالب سه مفهوم اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي(29شاخص)، كالبدي-زيرساختي(15 شاخص) و زيست محيطي-جغرافيايي(15 شاخص) توسط افراد از طريق مصاحبه و همچنين مطالعات اسنادي براي تعيين روستاهاي هدف گردشگري و ارزيابي آنها انتخاب شد. مطالعات ميداني در سطح 25 روستا نشان مي دهد كه 18 روستا از شاخص هاي پيشنهادي برخوردار هستند و كيفيت شاخص ها نيز متوسط تا خوب است هر چند كه ضعف هايي نيز در برخي شاخص ها وجود دارد. با توجه به ساختارهاي مختلف جغرافيايي اعم از طبيعي و انساني، نتايج بيانگر آن است كه امكان پياده سازي ديدگاه شبكه اي براي توسعه گردشگري هر كدام از اين شهرستان ها وجود دارد.