تبيين نقش طرح هاي آبخيزداري بر توسعه پايدار نواحي روستايي با رويكرد تحليل عاملي اكتشافي (مطالعه موردي: حوزه آبخيز روستاي بيدگينه، استان زنجان)

اجراي طرح هاي آبخيزداري يكي از كارآمدترين روش هاي دستيابي به توسعه پايدار است. سال‌هاست كه در ايران طرح‌هاي آبخيزداري براي جلوگيري از تخريب سرزمين، بهبود معيشت و افزايش رفاه مردم بكار گرفته شده است. پژوهش حاضر با هدف تحليل پيامدهاي اجراي طرح‌هاي آبخيزداري بر توسعه پايدار نواحي روستايي صورت گرفته است. حوزه آبخيز بيدگينه در استان زنجان بعنوان منطقه مورد مطالعه انتخاب شد. اين پژوهش بر مبناي هدف از نوع كاربردي و از لحاظ ماهيت و روش تحليلي _ تبييني است. جامعه آماري پژوهش تمامي سرپرستان خانوار روستاي بيدگينه در استان زنجان مي‌باشد(260=N)كه بر اساس جدول مورگان و كرجسي تعداد 155 نفر به روش تصادفي ساده انتخاب شده‌اند. ابزار اصلي جمع‌آوري اطلاعات روش‌هاي اسنادي و ميداني بود. روايي پرسشنامه طبق نظرات متخصصان روستايي مورد تاييد قرار گرفت. براي تعيين پايايي ابزار پرسشنامه با استفاده از آزمون آلفاي كرونباخ 75/0 تعيين شد كه نشان از پايايي ابزار تحقيق بود و داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل عاملي اكتشافي و استفاده از نرم افزار آماري Spss نسخه23 تجزيه و تحليل گرديدند. يافته‌هاي تحقيق بيانگر آن بود كه اجراي صحيح طرحهاي آبخيزداري با اولويت سه عامل اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي با درصد واريانس 72/0 مي‌تواند باعث تثبيت جمعيت روستايي و بهبود معيشت و توسعه پايدار نواحي روستايي گردد.