بررسي تطبيقي رابطه نفس و بدن در فلسفه اسلامي و رويكرد ميان رشته اي نوروسايكولوژي

يكي از مهم‌ترين دغدغه‌هاي فيلسوفان و نوروسايكولوژيست‌ها از ديرباز تاكنون بحث از نفس و چگونگي رابطه آن با بدن بوده است. فلاسفه و نوروسايكولوژيست‌ها از دو روش متفاوت در تلقي خود از رابطه نفس و بدن، افقي تازه گشوده و راهي نو آغازيده‌اند. اين پژوهش به روش توصيفي _تحليلي_تطبيقي و با مراجعه به منابع كتابخانه‌اي و با هدف اثبات رابطه حقيقي بين نفس و بدن انجام گرفته و در پايان به اين نتيجه رسيده است كه در مباحث مربوط به رويكرد نوروسايكولوژي، نوروسايكولوژيست‌ها روح را در مورد انسان به كلي انكار نموده يا مساوي با روان دانسته و در نهايت تفسيري كه از روان ارائه نموده‌اند، آن را به يك پديده مادي يعني همان فعاليت‌هاي عالي مغز معني كرده‌اند. در فلسفه اسلامي نيز تا قبل از ملاصدرا، تبيين معقولي از اين مسئله ارائه نشده بود و اين يژوهش براي اثبات تجرد نفس به عنوان نمونه، به ويژگي هاي نفس مجرد امام زمان عج اشاره كرد. ملاصدرا با ابداع مباني فلسفي جديد و با رد نظريه قدم نفس و حدوث روحاني آن، ديدگاه ديگري در نحوه پيدايش نفس را بر مي‌گزيند كه به «جسمانيةالحدوث» بودن نفس معروف است. وي بر مبناي حدوث جسماني نفس و حركت جوهري آن، رابطه نفس و بدن را رابطه اتحادي نه انضمامي و بر همين مبنا انسان را حقيقتي ذو مراتب مي‌داند و در نتيجه از اين طريق، قائل است كه نفس و بدن با يكديگر كاملاً بيگانه نبوده‌‌اند به گونه‌اي كه با هم سنخيت نداشته باشند، بلكه هر دو از سنخ واحد، به نحو حقيقت هستند.