بررسي تطبيقي رفتار خوارج در دوران عمر بن عبد العزيز و سلفي‌هاي معاصر در مواجهه با انقلاب اسلامي

خوارج يكي از گروه‌هاي سياسي ـ كلامي‌مهم در دوران خلافت بني اميه به‌ويژه عمر بن عبد العزيز به شمار مي‌رفتند كه قيام‌هاي فراواني را در تعارض با دستگاه خلافت در مناطق گوناگون ترتيب داده و خشونت بسياري را از خود به نمايش گذاشتند. نويسندگان در اين نوشتار به بررسي تطبيقي اقدامات نابخردانهٔ خوارج در روزگار عمر بن عبد العزيز با جريان‌هاي سلفي ـ تكفيري معاصر به عنوان يكي از انديشه‌هاي واپسگرا در رويارويي با انقلاب اسلامي ‌و انديشه‌هاي امام خميني1، مي‌پردازند و ظهور هر دو جريان را علي رغم فاصلهٔ زماني طولاني، ناشي از اموري همچون جهل و عدم تعمق در انديشهٔ ديني ارزيابي مي‌كنند. از يافته‌هاي پژوهش استنباط مي‌شود كه خوارج و سلفي‌ها را مي‌توان مجموعه‌اي از افرادي دانست كه با وجود زمان بسياري كه مصروف عبادت مي‌كردند، چندان از عقلانيت كافي برخوردار نبوده و اشخاصي با آگاهي و بصيرت اندك به شمار مي‌رفتند. اين ويژگي باعث گرديد در تشخيص حق از باطل دچار خطا شده و در مسير نادرستي گام بردارند.