از ملا احمد مدرّس پاوه تا شيخ محمد حائري تهراني، با معرفي رساله خطي رافع البغض و العداوة في جواب مدرّس پاوه

ملا احمد مدرّس پاوه از افاضل و علماي بزرگ اهل‌سنت ديار پاوه اواخر قرن ۱۳ و اوايل قرن چهاردهم هجري بوده است. وي عريضه‌اي را براي محمدحسين خان اميرتومان حاكم وقت كرمانشاه مي‌نويسد و در آن خواهان منع سبّ صحابه پيامبر و نسبت دادن افك به زنان پيامبر و برخي از مراسمات نامتعارف توسط برخي از شيعيان مي‌شود. شيخ محمد حائري تهراني مدرّس مقيم كرمانشاه در آن دوران، نيز جوابيه‌اي براي عريضه ملا احمد مدرّس پاوه در قالب رساله‌اي تحت عنوان رافع البغض والعداوة في جواب مدرّس پاوه مي‌نويسد. رساله مذكور كه هنوز چاپ نگرديده و هفت نسخه خطي از آن در كتابخانه‌هاي مختلف ايران و عراق وجود دارد، مشتمل است بر يك مقدمه، سه فصل و يك خاتمه. اهميت اين رساله در آن است كه مؤلف، عريضه مدرّس پاوه را در بخش مقدمه عيناً ذكر نموده، و در سه فصل اصلي رساله خويش، سعي نموده ديدگاه و آراي خود را بر اساس رعايت ادب و احترام به طرف مقابل بيان نمايد و حتي المقدور از توهين و بدگويي احتراز نمايد، ايشان ضمن نام بردن از بزرگان اهل‌سنت به همان طريقي كه خود اهل‌سنت نام مي‌برند، ديدگاههاي منعطفي در جهت وحدت و همگرايي بيشتر، در خصوص برخي از مسائل مورد اختلاف فريقين ابراز داشته است. ما در اين پژوهش برآنيم با روش توصيفي ـ تحليلي ضمن معرفي اين دو عالم بزرگ و بيان آراي آنان، رساله خطي مذكور و نسخه‌هاي موجود از آن در كتابخانه‌هاي مختلف را معرفي نماييم.