روابط دو كشور اسلامي‌ايران و عثماني در دوره قاجار با تاكيد بر ارزش‌هاي مشترك

وجود ارزش‌هاي مشترك از مباحث مهم در روابط بين حكومت‌ها مي‌باشد كه مي‌تواند باعث كاهش تنش‌ها و منجر به صلح پايدار گردد. يكي از اين ارزش‌ها مسائل ديني و مذهبي است كه همبستگي بين دولت‌ها را ارتقا مي‌بخشد. در همين راستا موضوع عتبات عاليات در روابط بين ايران و عثماني (1922 ـ 1453 ميلادي) در دوره قاجار (11925 ـ 1797ميلادي) داراي اهميت ويژه‌اي است و به عنوان پديده‌اي فرهنگي، سياسي و مذهبي نقش مهمي‌در روابط بين كشورها داشت و بخشي از مذاكرات صلح ارزنه الروم (1823 و 1847 ميلادي) مي‌باشد كه در نتيجه آن صلحي پايدار بين دولتين برقرار شد كه تا پايان عمر حكومت عثماني باقي بود. همچنين حوزه‌هاي علميه عراق به عنوان مراكز مهم علوم ديني كه تحت حاكميت حكومت عثماني قرار داشت، علاقه‌ايرانيان را به حضور در اين كشور همراه با مساله عتبات عاليات دو چندان مي‌كرد و بهره گيري از ظرفيت علما تاثير شگرفي در بهبود روابط داشت. پژوهش حاضر به لحاظ هدف بنيادي و از لحاظ ماهيت و روش، از نوع تحقيقات توصيفي ـ تحليلي مي‌باشد و روش گردآوري اطلاعات كتابخانه‌اي است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد، عتبات عاليات نقش مهمي‌در روابط بين دو كشور و از مهم ترين موضوعات صلح بود و علما نقش مهمي‌در بهبود روابط داشتند.