ارزيابي مستثني شدن بافندگان مجتمع‌هاي بزرگ و متمركز قالي‌بافي از شمول قانون كار

كارگران كارگاه‌هاي قالي‌بافي از جمله گروهي از كارگران هستند كه نياز به حمايت‌هاي جدي قانون كار و حقوق كار دارند. به همين دليل بيش از يك‌صد سال قبل نخستين مقررات كار در خصوص اين كارگاه‌ها وضع شد. قانون‌گذار در سال 69 در تصويب قانون كار كارگران شاغل در كارگاه‌هاي قالي‌بافي را از شمول قانون كار خارج ندانست اما متعاقب آن در سال 1380 در ماده 4 قانون حمايت از تأسيس و اداره مجتمع‌هاي بزرگ و متمركز قالي‌بافي، افراد شاغل در مجتمع‌هاي يادشده كارگر محسوب نشده و بنابراين از شمول قانون كار و به تبع آن از حمايت‌هاي قانوني مربوط به كارگران خارج شدند. نظر به اين‌كه مستثني شدن كارگران از قانون كار با پيمانكار تلقي كردن آن‌ها صورت گرفته است، هدف اين مقاله اين بوده كه براساس موازين حقوق كار و شرايط پيمانكاري اين مسئله را نقد و بررسي و ارزيابي كند. روش تحقيق توصيفي و تحليلي بوده و با استفاده از منابع دست اول در پژوهش‌هاي حقوقي تحقيق انجام شد. بررسي‌ها نشان مي‌دهد بر مبناي معيارهاي تمايز و تشخيص پيمانكار، بافندگان شاغل در مجتمع‌هاي بزرگ بيشتر وضعيتي شبيه به كارگر دارند و ويژگي‌هاي پيمانكار در خصوص آن‌ها مصداق ندارد. نتيجه اين‌كه مستثني نمودن بافندگان مجتمع‌هاي قالي بافي با انگيزه‌هاي اقتصادي انجام شده است و با مباني حقوق كار و موازين حاكم بر پيمانكاري مطابقت ندارد.