فرايند توسعه يادگيري در محيط كار مبتني بر رفتار آوايي كاركنان، رويكردي به شخصي سازي يادگيري

يادگيري كاركنان يكي از پايه هاي توسعه سازمان است. يكي از راهبردهاي موثر جهت توسعه يادگيري كاركنان؛ توجه به خواست و نيازهاي فردي و سازماني آنان مي باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر ارزيابي ميزان تاثير آواي كاركنان بر توسعه يادگيري شخصي در سازمان مي باشد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل كليه كاركنان دانشگاه بوعلي سينا همدان مي باشد. با روش نمونه گيري تصادفي ساده تعداد 210 نفر به عنوان نمونه انتخاب و مورد بررسي قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه استاندارد بود. براي سنجش آواي كاركنان پرسشنامه آواي كاركنان همس(2012) و جهت سنجش ميزان يادگيري سازماني از پرسشنامه استاندارد گومز و همكاران(2005) استفاده شد. براي سنجش پايايي پرسشنامه ها از آلفاي كرونباخ استفاده شد كه براي آواي كاركنان(86/0) و براي يادگيري سازماني(93/0) به دست آمد، براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي توصيفي ميانگين و انحراف استاندارد، و آزمون استنباطي همبستگي و رگرسيون چندگانه استفاده شد. نتايج به دست آمده نشان داد بين ابعاد توسعه يادگيري در محيط و رفتار آوايي كاركنان رابطه معني داري وجود دارد. همچنين نتايج آزمون رگرسيون نشان داد ابعاد رفتا آوايي كاركنان تاثير مثبت و معني داري بر توسعه يادگيري شخصي در محيط كار دارند و بيشترين ضريب تاثير مربوط به بعد ايمني (315/0Beta=) مي باشد(P 0/05). نتايج همچنين نشان داد كه در ميزان بروز رفتار آوايي، كاركنان مرد با ميانگين(11/3) ميانگين كمتري از كاركنان زن (38/3) كسب كرده‌اند. همچنين ميزان آواي كاركنان و يادگيري سازماني نيز متناسب با ميزان تحصيلات كاركنان متفاوت بود(P 0/05).