رتبه­ بندي چالش­هاي يادگيرندگان در بهسازي مجازي منابع انساني (مورد مطالعه: معلمان شهرستان دامغان)

آموزش مجازي به دليل مزايايي از قبيل انعطاف ­پذيري زماني و مكاني، يكي از ابزارهاي مناسب براي آموزش كاركنان در سازمان­ها و محيط كار محسوب مي­شود. اما، تحقق اين مزايا و استفاده بهينه از ظرفيت­هاي آموزش مجازي مستلزم شناسايي و رفع موانع فراروي بكارگيري آن است. از اين رو پژوهش حاضر با هدف شناسايي و رتبه ­بندي موانع مدرسان در آموزش و بهسازي مجازي منابع انساني و با شيوه پيمايش انجام شده است. جامعه آماري پژوهش، كليه معلمان شهرستان دامغان (720 نفر) در مقطع متوسطه و ( 350 نفر ) در مقطع ابتدايي بود كه حداقل در يك دوره آموزش بصورت مجازي شركت كرده بودند و تعداد 430 نفر از آنان (مرد و زن در هر دو مقطع) بعنوان نمونه بر اساس نمونه­گيري تصادفي طبقه­اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه ­اي محقق ساخته بود كه روايي آن توسط اساتيد متخصص، تاييد گرديد و پايايي آن نيز با محاسبه آلفاي كرونباخ 0.93% تاييد گرديد. داده ­هاي حاصل با استفاده از شاخص ­هاي آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار) و آمار استنباطي (آزمون t تك نمونه­اي و آزمون فريدمن) تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان دادند كه مهمترين موانع بكارگيري آموزش مجازي در آموزش و بهسازي منابع انساني در سطح مدرسان به ترتيب مربوط به موانع زيرساختي-فني با ميانگين رتبه­اي (10/3 ) و موانع آموزشي با ميانگين رتبه­اي (39/2) است. پيرو نتايج اين تحقيق، موانع اخلاقي و فرهنگي-اجتماعي براي بكارگيري آموزش مجازي در آموزش و بهسازي منابع انساني معلمان شهرستان دامغان از كمترين ميزان اولويت و اهميت برخوردارند.