تحليل سيستمي نظام‌آموزشي و بحران‌هاي اجتماعي در ايران؛ توسعه به مثابه نهادسازي آموزشي

دانش و آموزش، ركن اصلي توسعه است و توسعه‌نيافتگي جوامع به ‌دليل عدم‌ سرمايه‌گذاري آموزشي است. نظام ‌آموزشي از طريق كاركرد فرهنگ‌پذيري و جامعه‌پذيري و هم از طريق ارتقا و پرورش حوزه‌هاي ادراكي، شناختي، ارزشي و انديشه‌اي انسان‌ها، محور توسعه‌‌ پايدار است. مقاله‌ حاضر درصدد بررسي نقش نظام ‌آموزشي در جلوگيري ‌از بحران‌هاي اجتماعي و امكان تحقق توسعه‌ پايدار است. سؤال ‌مقاله اين ‌است بر اساس نظريه سيستم‌ها آيا نظام ‌آموزشي در ايران كاركرد مناسبي ايفا مي‌كند؟ نظام ‌آموزشي، چگونه مي‌تواند با افزايش ظرفيت‌هاي ‌انساني و تحقق توسعه از وقوع بحران‌هاي سياسي، اجتماعي، فرهنگي جلوگيري كند. براي پاسخ ‌به اين ‌سؤال فرضيه ذيل به‌ اقتراح گذاشته مي‌شود: يكي ‌از مهم‌ترين زيرسيستم‌هاي هر نظام‌ آموزشي ‌است و در صورتي‌ كه اين ‌خرده نظام ‌اجتماعي نتواند كاركرد مناسب خود را ايفا كند موجب آسيب كل نظام ‌اجتماعي خواهد شد. چارچوب ‌نظري اين ‌مقاله نظريه‌ سيستم‌ها مي‌باشد. طبق نظريه‌ سيستم‌ها هر يك ‌از اجزا سيستم، همزمان ‌كه كاركرد خود را ايفا مي‌كند، تأثير خود را بر ديگر اجزا هم مي‌گذارد. اين‌ مقاله با تأكيد بر نظريه سيستم‌ها؛ تاريخچه آموزش، كاركردهاي آموزش و جايگاه آموزش در ايران امروز را بررسي مي‌كند. روش اين ‌مقاله، توصيفي- تحليلي با استفاده ‌از جمع‌آوري اسنادي-كتابخانه‌اي است.