آموزش معماري عليه پرورش معمار! (اصلاح و آينده­پژوهي در آموزش معماري ايران)

Education in Architecture Versus the Cultivation of Architect Training! (Reform and Future Studies in Architectural Education)

با توجه به سابقۀ بيش از هشتاد سال آموزش معماري به صورت آكادميك در ايران و فراز و نشيب­هايي كه در اين سال­هاي دراز به نظاره نشسته­ايم و نيز گذشت افزون بر چهل سال از تجربۀ تغيير و تحولات ستاد انقلاب فرهنگي در نظام آموزش معماري پس از انقلاب اسلامي؛ مشاهده مي­شود شكاف و فاصله زيادي بين آموزش رسمي با حرفۀ معماري ايجاد شده است و به نظر مي­رسد اكنون وقت آن رسيده است كه ضمن شناخت نقاط ضعف و قوت آن، با آينده­پژوهي در آموزش معماري ايران و توجه به ويژگي­هاي تاريخي - اجتماعي و زمينه­هاي ساختاري و فرهنگي به اصلاح وضع موجود پرداخته شود. اين پژوهش ضمن شناخت مشكلات و معضلات اساسي كه آموزش معماري را تضعيف كرده و به سوي ناكارآمدي سوق داده است؛ به جاي تحليل محض به دنبال راه حل هست كه در اين راستا با اصلاح و آينده­پژوهي مبتني بر روش تحقيق دلفي و نيز سناريو­پردازي بر اساس مؤلفه­هاي: اقدام­ها، روندها، رويدادها و تصويرها؛ وضعيت آينده را در چهار سطح: ۱- آينده ممكن، ۲- آينده باوركردني، ۳- آينده محتمل و ۴- آينده مطلوب يا مرجح در آموزش معماري ايران را با سناريو و داستان­پردازي­هاي مختلف برنامه­ريزي و طراحي كند؛ و تلاش نمايد در سطح چهارم، چشم­انداز و دورنماي وضعيت مطلوب آموزش معماري ايران در آينده را تجسم و ترسيم نموده و در جهت كاهش شكاف ژرف بين آموزش آكادميك و حرفۀ معماري حركت كند.

With over eighty years of history in academic architectural education in Iran and the fluctuations observed during this extended period, along with more than forty years passing since the Cultural Revolution s changes and their impact on the post-Islamic Revolution architectural education system, a significant gap has emerged between formal education and the architecture profession. It is imperative to address this issue by identifying its strengths and weaknesses, coupled with future research in architectural education in Iran, considering historical-social characteristics and structural-cultural contexts. This research, acknowledging the fundamental problems and challenges that have undermined architectural education and led it towards inefficiency, aims not only to analyze but also to find solutions. To achieve this, it utilizes future research through the Delphi method and scenario planning, focusing on elements such as actions, trends, events, and visions, to plan and design the future landscape at four levels: 1- possible future, 2- plausible future, 3- probable future, and 4- preferred future in architectural education in Iran, incorporating various scenarios and narrative constructions. The objective is to envision and delineate the desirable state of architectural education in Iran s future and strive towards bridging the profound gap between academic education and architectural practice.