مطالعه تأثير اسيد كلريدريك بر بتن‌هاي خودتراكم حاوي درصدهاي بالاي تركيب پوزولان‌هاي ميكروسيليس و زئوليت

در سال‌هاي گذشته طراحي اجزاء مخلوط بتن عموما بر اساس مقاومت صورت مي‌گرفته است ولي امروزه طراحي بر اساس دوام بتن نيز مورد توجه قرار مي‌گيرد زيرا دوام بتن در محيط‌هاي خورنده با مشكلات جدي روبرو شده است. از اين رو در اين تحقيق آزمايشگاهي به بررسي اثر اسيد كلريدريك بر خصوصيات مكانيكي و دوام بتن‌هاي خودتراكم حاوي درصدهاي بالاي تركيب پوزولان‌هاي ميكروسيليس و زئوليت توجه شده است. درصدهاي استفاده از تركيب ميكروسيليس و زئوليت صفر،10، 20، 30 و 40 درصد وزن سيمان مي‌باشد تا مجموعا 5 طرح اختلاط به دست آيد. بر روي نمونه ها آزمايش هاي جريان اسلامپ و مقاومت فشاري 90 روزه انجام شد. سپس نمونه‌هاي مكعبي مدت 7، 28 و 60 روز در اسيد كلريدريك با غلظت 5 درصد قرار داده شدند و پس از آن مجدداً مقاومت فشاري آنها اندازه‌گيري گرديد تا تأثير محيط مخرب اسيدي مشخص گردد. نتايج نشان مي‌دهد كه از نقطه نظر مقاومت فشاري، 20 درصد ميكروسيليس به علاوه زئوليت، حداكثر مقدار قابل توجيه در بتن مي‌باشد و بيش از آن نبايد مورد استفاده قرار گيرد. همچنين از نقطه نظر ويژگي‌هاي رئولوژيكي، مقدار پوزولان حداكثر به 30 درصد وزني سيمان محدود گردد. از نقطه نظر دوام در برابر اسيد نيز، بتن خودتراكم حاوي 10 درصد ميكروسيليس و 10 درصد زئوليت، عملكرد بهتري از خود نشان مي‌دهد.