شاخص‌هاي طرّاحي مشاركتي در ارتقاء كيفيات فضايي مدارس

امروزه مفهوم كلاس‌هاي درس سنّتي به چالش كشيده شده است. مدرسه، بايد به گونه‌اي باشد كه علاوه بر ترويج علم و ايجاد علاقه در دانش‌آموزان، مطابق زمانه طرّاحي شود و پس از بهره‌برداري، در حدّ امكان، قابل تغيير دادن باشد. رويكرد طرّاحي مشاركتي، از اين طرح، حمايت مي‌كند. در اين رويكرد، همه‌ي ذي‌نفعان، در تمام مراحل پروژه، از زمان طرّاحي تا پس از ساخت، حضور دارند و ديدگاه‌هاي خود را ارائه مي‌دهند تا پروژه‌ي حاصل، با در نظر گرفتن ديدگاه‌هاي مختلف، بتواند موفّق‌تر عمل كند و رضايت ذي‌نفعان را تا حدّ قابل قبولي، به دست آورد. اين پژوهش به بررسي شاخص‌هاي مؤثّر طراحي مشاركتي در معماري فضاي مدرسه مي‌پردازد و اهمّيت مشاركت و همكاري را برجسته مي‌كند. پژوهش حاضر از روش تحقيق توصيفي- تحليلي بهره گرفته و رويكرد كلّي آن، كيفي است. اين پژوهش از نظر هدفي كه دنبال مي‌كند كاربردي و اطّلاعات از مطالعه‌ي منابع كتابخانه‌اي و اسنادي گردآوري شده است. تحليل‌ها نشان داد مواردي از قبيل مشاركت، عامليت، همكاري، انعطاف‌پذيري، خلّاقيت، مالكيت، پويايي، يادگيري متقابل و در نهايت فراگير بودن، از شاخصه‌هاي طرّاحي مشاركتي در معماري مدارس هستند. در پايان، راهكارهايي جهت توجّه بيش‌تر به اين موارد و در نتيجه عملكرد بهتر فضاي مدرسه، پيشنهاد شده است.