خوانش مؤلفه‌هاي كاركردي حكمروايي فضايي در كشورداري پساساختارگرا

حكمروايي فضايي مشتمل بر مطالعه ارتباط بين تجارت، سياست و حل تنش ها و سازگاري ها مابين نيروهاي اجتماعي مختلف در يك قلمرو فضايي در چارچوب الگوهاي حكمراني دمكراتيك مي باشد. افزون تر شدن اهميت اين رويكرد در مديريت فضا ناشي از واگذاري هرچه بيشتر وظايف و اختيارات دولت به بخش غيردولتي بوده است. اين فرايند موجب تعاملي شدن هرچه بيشتر اِعمال قدرت و توزيع اختيارات فضاسازي در ميان نيروهاي مختلف اجتماعي و سبب سازگاري نظري- فلسفي هرچه بيشتر اين رويكرد با انگارۀ پساساختارگرا گرديده است. اين پژوهش، ناظر به تبيين الگوهاي معرفت شناسانۀ رويكرد حكمروايي فضايي در چارچوب انگارۀ پساساختارگرا مي باشد. در اين راستا كوشش گرديده با روش توصيفي- تحليلي در درجۀ نخست مفهوم حكمروايي و ابعاد و زيرمجموعه هاي آن در ارتباط با فضاي جغرافيايي تعريف گردد. سپس با تطبيق رابطه حكمروايي فضايي با انگارۀ پساساختارگرا؛ نظرگاه نويني در رابطه با علل تأثيرگذاري بيشتر اين مكتب، در شناخت اين مفهوم ارائه گردد. يافته هاي تحقيق بيانگر آن است كه با توجه به اهميت يابي كنش نيروهاي هاي اجتماعي در حكمروايي فضايي اين رويكرد الزاماً نمي تواند ابعاد فرامكاني و فرازماني داشته باشد و در جهت شناخت اثرات آن در توليد و بازساخت فضاي جغرافيايي نمي توان از روشهاي اثبات گرا كه يكي از ويژگيهاي مهم آن تعميم پذيري است، استفاده نمود. ضمن اينكه عقلانيت ارتباطي مورد تأكيد حكمروايي بر خلاف عقلانيت پديداري؛ مديريت، توليد و بهينه سازي فضا را نه در درون اذهان افراد بلكه در طي يك فرايند ارتباطي در ميان نيروهاي اجتماعي جستجو مي نمايد.