تركيب، جايگاه ساختاري و الگوي گسترش واحد دياباز ملانژ دومك: شاهدي مبني بر مكانيزم و زمان نسبي جايگيري افيوليت­ها در لبه شرقي بلوك لوت

بخش دياباز افيوليت دومك در حاشيه شرقي بلوك لوت و در يال غربي قوس شورو با ضخامت يك و نيم كيلومتر رخنمون دارد. اين واحد پوسته اقيانوسي بر روي نقشه­هاي منطقه به شكل مارپيچ گون با تركيب سنگ شناسي عمدتا بازالت و ساختار توده­اي و در مواردي بالشي شكل و حفره­اي با تركيب MORB تا IAT ظاهر گرديده است. ديابازها تنها به فراديواره گسل رانده دومك با طولي بالغ بر يكصد كيلومتر محدود مي­گردند. اين برگه تراستي بر روي توربيدايت­هاي دگرشكل شده ائوسن رانده شده و خود توسط تراست­هايي در بخش­هاي بالاتر ساختاري شامل ملانژ دومك با خميره سرپانتينيتي پوشانيده شده­اند. در منطقه رود ماهي، كنتاكت غير گسله اين دياباز با يك واحد كنگلومرا شامل قطعات افيوليتي، توربيدايتي و آهك­هاي نوموليت دار ائوسن زيرين – مياني به شكل دگرشيب ديده مي­شود. از آنجاييكه اين مجموعه از توالي رانده دستخوش برش­هاي جوانتر سيستم گسله نه نشده است به خوبي وضعيت تكتونيكي قبل از ائوسن فوقاني را به نمايش مي­گذارد. اين ناپيوستگي نشان مي­دهد كه برگه تراستي افيوليتي در هنگام جا به جايي در زمان ائوسن جايگزين شده­ است. دياباز دومك بازگو مي­كند كه حجم قابل ملاحظه­اي ازفوران­هاي مافيك در بالاي يك پهنه فرورانش درون اقيانوسي تجمع يافته و سپس بر روي گوه­هاي افزايشي زيرين خود رانده شده­اند. ساختار مارپيچ گونه دياباز دومك در واقع رخنمون اين سنگ­ها بر روي يال­هاي تعدادي چين­هاي بزرگ موازي تا نردباني با پلانچ رو به شمال غرب (upright plunging folds) مي­باشد كه در زمان خمش­هاي اروكلايني شرق ايران در پالئوژن و بعد از جايگيري افيوليت شكل گرفته­اند.