نقش يادگيري سازماني در توسعه مديريت منابع انساني و عملكرد سازماني

سازمان هاي بزرگ با ساختارهاي سنتي توان و انعطاف لازم را جهت همسويي با تغييرات محيط پيرامون، به ويژه به توجه به مسائل جهاني شدن ندارند و براي بقا خود ناچارند خود را به ابزارهايي مجهز كنند تا توان مقابله با تغييرات جهاني را به دست آورند. يكي از مهمترين اين ابزارها يادگيري سازماني است. به گفته داجسون (1993) يادگيري سازماني عبارت است از روشي كه سازمان ها ايجاد، تكميل و سازماندهي مي كنند ﺗﺎ داﻧﺶ و ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺎي ﻋﺎدي ﮐﺎر در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻬﺒﻮد ﮐﺎراﯾﯽ ﺳﺎزﻣﺎن از ﻃﺮﯾﻖ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮي ﻣﻬﺎرت ﻫﺎي ﮔﺴﺘﺮده ﻧﯿﺮوي ﮐﺎر ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﺑﺪ منابع و عوامل ناشي از ثروت هاي گوناگون همچون منابع طبيعي، موقعيت جغرافيايي استراتژيك،ماشين آلات، سطح فن آوري و .... ،درحركت و توسعه كشورها موثر مي افتاده است، امروزه انسان به عنوان يگانه عامل تاثير گذار بر توسعه شناخته مي شود . از اين روست كه كرامت انسان به عنوان شريف ترين عامل زندگي توسعه يافته است. فراگرد توسعة علم وتكنولوژي در واقع كليد اصلي توسعه است و دست يافتن به بينش علمي وتوسعه درآن نيازمند محيط مناسب و شرايط خاص براي نيروي انساني مي باشد و اين امكان پذير نخواهد بود مگر اين كه به توسعه نيروي انساني توجه ويژه شود.. همواره در اكثر سازمان هاي جهان مديران و رهبران سازماني درپي ارتقا و بهبود عملكرد سازمان هاي خويش مي باشند. عملكرد سازمان تركيب گسترده اي هم از دريافتي هاي غير ملموس، هم چون افزايش دانش سازماني و هم دريافتي هاي عيني و ملموس، هم چون نتايج اقتصادي و مالي است. مدل هاي گوناگوني تلاش كرده اند عملكرد سازماني را معرفي و ارزيابي كنند. بررسي اين الگوها نشان از آن دارد كه اولاً تغييرات عملكرد سازماني بايد اندازه گيري و سنجش شود . ثانياً تغييرات عملكرد سازمان بايد در تمامي سطوح سازمان مورد توجه باشد و اهداف فردي، گروهي درسازمان بايد در راستاي اهداف سازماني قرار گيرد.