بررسي سازه هاي چادري و چگونگي به كار گيري آنها در ايجاد اقامتگاه هاي موقت براي افراد بي خانمان

انسان‌ها از قديم، مستقل از طبيعت براي رفع نيازهاي خود به سرپناه، دست به ساختن مكاني امن براي خود شدند. معماري اقامتگاه‏ها در شكل مصالح مادي تصور و تجسم خارجي مي‏يابند و ساختن سرپناه به منظور اقامت كردن دائمي و موقت به منظور ذخيره دارايي‏ها شكل واقعي را به خود مي‏گيرد. بي‏خانمانان كساني هستند كه نمي‏توانند براي خود سرپناهي تهيه كنند. آنان كه به مسكن دسترسي ندارند، بيرون، در فضاهاي عمومي همچون خيابان‏ها، راهروها، اتوبوس‏ها، متروها و پارك‏ها مي‏خوابند. در بين افراد بي‏خانمان دسته‏هاي مختلفي از افراد ديده مي‏شود، يك دسته شامل بيماران رواني شديد هستند كه اغلب يا مدت‏هاست از خانواده خود دور هستند يا به صورت موقتي از خانه‏هاي خود خارج شده‏اند. برخي ديگر به دليل اعتياد، دزدي، بدهكاري و... بي‏خانمان شده‏اند و برخي ديگر كودكان كار مي‏باشند. باتوجه به مطالب عنوان شده مي‏توان دريافت كه طراحي مكاني تحت عنوان اقامتگاه موقت يا دائم براي افراد بي‏خانمان امري ضروري است؛ زيرا انجام اين‏كار موجب جمع‏آوري آن‏ها در يك مكان مشخص، حفظ سيماي مطلوب شهر، كاهش ميزان مرگ و مير در اين افراد به دليل نداشتن سرپناه و... مي‏شود و آن‏ها را هرچه زودتر به يك زندگي سالم و مطلوب برمي‏گرداند. هدف اصلي اين پژوهش طراحي اقامتگاه براي افراد بي‏خانمان با استفاده از سازه‏‏هاي چادري است. روش پژوهش نيز كيفي از نوع توصيفي-تحليلي مي‏باشد. نتايج بدست آمده حاكي از اين است كه با بهره‏مندي از سازه‏هاي چادري مي‏توان تعداد فضاهاي اقامتي جهت اسكان افراد بي‏خانمان را افزايش يا كاهش داد كه اين امر موجب مي‏شود براساس تعداد حضور افراد بي‏خانمان در شبانه‏روز در اين اقامتگاه، محل‏هاي اسكان كافي باشد