مطالعه تطبيقي تاب‌آوري بوم‌شناسانه ميان محلات منطقه 3 شهر اصفهان

شهرها به‌عنوان پيچيده‌ترين ساختار ايجادشده توسط انسان با خطرات گسترده‌اي (به علت وجود طيف وسيعي از مخاطرات و نيز آسيب پذيري چندجانبه‌شان) مواجه هستند. لذا اتخاذ رويكردهاي نوين براي مواجهه با اختلالات بلايا ضرورت دارد. از آنجا كه ، تمركز صرف بر روي مقاوم‌سازي كالبدي منسوخ شده و ابعاد تاب آوري گستره بيشتري پيدا كرده‌اند؛ در اين تحقيق تاب‌آوري بوم‌شناسانه به‌عنوان موضوع انتخاب شده است. هدف از اين تحقيق مطالعه تطبيقي تاب‌آوري بوم‌شناسانه ميان محله هاي منطقه 3 شهر اصفهان است. نوع تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر ماهيت توصيفي – تحليلي است. براي گردآوري داده‌ها از روش‌هاي مطالعه اسنادي و ميداني شامل پرسشنامه و مشاهده استفاده شد. چارچوب نظري ارائه شده براي اين تحقيق داراي 4 بعد اصلي ساختار طبيعي، ساختار مصنوع، الگوهاي جمعيتي – اقتصادي و ويژگي‌هاي اجتماعي است. به منظور انجام مطالعه تطبيقي ابتدا وزن‌دهي به ابعاد، معيارها و سنجه‌هاي تدوين‌شده صورت گرفت و سپس امتياز نهايي هر محله تعيين شد و مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج نشان دادند محله چرخاب بهترين وضعيت از حيث تاب‌آوري بوم‌شناسانه را داراست. محلات باغ‌كاران، ملك و نقش‌جهان در رده تاب‌آوري بالا؛ محلات احمدآباد، خواجو، گلزار و قلعه‌طبره در رده متوسط؛ محلات سرتاوه، سرچشمه و سنبلستان در رده پايين؛ و محلات جويباره و شهشهشان در رده بسيار پايين قرار گرفتند