استلزامات گاستروديپلماسي در ديپلماسي فرهنگي جمهوري اسلامي ايران

غذا به مثابه عنصر اساسي در زيست بشر، داراي دو كاركرد گوناگون در روابط بين‌الملل است؛ از يكطرف يكي از قديمي‌ترين و در عين حال جديدترين ابزارهاي جنگ و منازعه است. يكي از اهداف اصلي تحريم‌ها «گرسنگي دادن» و «ايجاد درد» است كه طي سال‌هاي اخير، عليه جمهوري اسلامي اعمال شده است. در جنگ روسيه و اوكراين، از غلات و دانه‌هاي روغني، به عنوان ابزار جنگ استفاده شد. اين موارد نقض صريح نسل‌هاي مختلف حقوق بشر است. از طرف ديگر، غذا مي‌تواند ابزار صلح، دوستي و ديپلماسي باشد كه تحت عنوان« گاستروديپلماسي» مفهوم‌بندي شده است. هدف اين مقاله، نخست معرفي اين مفهوم به جامعه علمي علوم سياسي و روابط بين‌الملل ايران و دوم، بررسي ظرفيت‌هاي گاستروديپلماتيك براي سياست خارجي ايران است. براين اساس، فرضيه مقاله اينگونه صورت‌بندي شده است: «تنوع ولذيذ بودن انواع غذاهاي ايراني، مي‌تواند به يكي از مؤلفه‌هاي اصلي ديپلماسي فرهنگي جمهوري اسلامي تبديل شود و اين مؤلفه، ظرفيت لازم براي « برند ايراني» و تبديل آن به قدرت ميانه موثر واقع شود. داده‌هاي خام اين مقاله با روش كتابخانه‌اي گردآوري و با رويكرد توصيفي -تحليلي پردازش شده است.

Food, as a basic element of human life, has two different functions in international relations: on the one hand, it is one of the oldest and, at the same time, most recent tools of war and conflict. One of the main objectives of the sanctions against the Islamic Republic in recent years has been to starve and inflict pain . In the war between Russia and Ukraine, grains and oilseeds were used as instruments of war. These cases are clear violations of several generations of human rights. On the other hand, food can be a tool of peace, friendship and diplomacy, conceptualised as Gastrodiplomacy .The purpose of this article is, firstly, to introduce this concept to the scientific community of Iranian political science and international relations and, secondly, to examine the gastro-diplomatic capacities for Iran s foreign policy. Therefore, the hypothesis of the article is formulated as follows: The diversity and deliciousness of Iranian food can become one of the main components of the Islamic Republic s cultural diplomacy, and this component becomes the necessary capacity for the Iranian brand and its transformation into an effective middle power. The data of this article were collected using a library method and processed using a descriptive-analytical approach.