بررسي ثبات در سياست خارجي: تجزيه و تحليل توافق بيست و پنج ساله ايران و چين از منظر چهارچوب ائتلاف حامي

از پايان جنگ جهاني دوم عرصه روابط بين‌الملل شاهد رشد بي‌سابقه‌ توافقات بين‌المللي بوده است. بررسي چگونگي حصول اين توافق‌ها و تغيير يا ثبات‌ آنها در كانون مطالعات سياست خارجي است. يك از توافقات مهم در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران توافق با دولت چين در قالب سند همكاري بيست و پنج ساله مي‌باشد. اين قرارداد با وجود ابهامات در زمان انعقاد و با وجود نظرات منتقد و حتي تغيير دولت، همچنان پابرجا است. پژوهش پيش‌رو با استفاده از چهارچوب ائتلاف حامي كه چهارچوبي براي تبيين ثبات و تغيير سياست‌هاي عمومي است، دلايل ثبات اين قرارداد را با تكيه بر عناصر چهارچوب شامل فعاليت بازيگران درون ائتلاف و استراتژي‌ آنها، رخدادهاي بيرون و دروني خرده‌نظام سياست و يادگيري بازيگران، مورد تجزيه و تحليل قرار داده است. يافته‌ها حاكي از آن است كه بازيگران درون ائتلاف موافق، پرشمارتر و عمدتاً از بازيگران متخصص مي‌باشند. همچنين استراتژي استفاده شده در ائتلاف موافق محسوس‌تر بوده و از استراتژي ائتلاف مخالف كه جنبه ابراز نگراني دارد، از قدرت بيشتري برخودار است. نهايتاً وقوع رخدادهايي در عرصه بين‌المللي، يادگيري بازيگران را به سمت همكاري با كشورهاي متعهدي نظير چين سوق داده است و ويژگي‌هاي ذكر شده در مجموع عامل ثبات در اين سياست محسوب مي‌شوند.

Since the end of World War II, the field of international relations has witnessed a rapid growth of international agreements. Examining how these agreements were achieved and explaining their change or stability factors are important for the study of foreign policy. The foreign policy of the Islamic Republic of Iran has also witnessed various agreements, such as the agreement with the Chinese government in the form of a twenty-five-year cooperation program. Despite the uncertainties at the time of its conclusion critical opinions and even the change of government, this program is still in place. this research using the advocacy coalition framework, which is a framework for explaining the stability and change of public policies, will find the reasons for the stability of this agreement by relying on the elements of the framework, including the activities of actors within the coalition and their strategies, the external and internal events of the policy sub-system, and finally, the actors learning. The findings of research indicate that the actors in the pro-coalition are more numerous and mostly expert actors. Also, the strategy used in the pro-coalition is more perceivable and has more power compared to the strategy of the opposition coalition, which is more like expressing a concern. Finally, the occurrence of events in the international arena has led actors to learn to cooperate with committed countries such as China, resulting stability in this policy.