دوگانه امنيت و امنيتي سازي در روابط بين‌‌الملل

شناخت امنيتي‌‌سازي به عنوان مدخلي معرفي و پذيرفته شده در ادبيات امروز علوم سياسي نيازمند تبارشناسي است. از جنگ اول بين‌‌الملل، محيط بين‌‌المللي واجد ديناميسم جديدي در مناسبات رقابت آميز ميان دولت‌‌ها بود كه با گذشت زمان اين رقابت‌‌ها شكل‌‌هاي متنوع و تازه‌‌اي يافتند. پس از جنگ جهاني دوم و به خصوص پس از پايان جنگ سرد، امنيتي‌‌سازي به عنوان يكي از روش‌‌هاي روزآمد شده در اولويت‌‌طلبي بازيگراني بوده است كه نفع خود را در اولويت‌‌بندي‌‌هاي منطق معمول سياسي نمي‌‌يافتند و بنابراين نيازمند معرفي نوعي تهديد وجود براي خود بودند. آنچه از رفتار رژيم اسرائيل پس از جنگ جهاني دوم شاهد بوده‌‌ايم همواره با نوعي امنيتي‌‌سازي طرف مقابل همراه بوده است كه ذيل آن بتواند اولويت‌‌بندي‌‌هاي «سياست عادي» را پيرامون خود تغيير دهد. هر چند طرف مقابل به اقتضاي زمان و عوامل ديگر تغيير كرده است اما رويكرد اين رژيم در اين خصوص مشابه بوده است. در پژوهش حاضر به مطالعه تبارشناسانه مفهوم و مصاديق اين رويكرد با محوريت استراتژي امنيتي‌‌سازي ايران در سه دهه گذشته و نيز ديگر موارد مي‌‌پردازيم و متناسب با آن، مبناي چالش شناختي كه بالقوه مي‌‌تواند زمينه‌‌ساز ابتلا به اين تله ‌‌شود را توضيح مي‌‌دهيم.

Grasping securitization as a concept introduced and embraced in today s political science literature necessitates a genealogical approach. Since the First World War, the global arena has witnessed a fresh dynamism in the competitive interactions among states. With the passage of time, these competitions have taken on various and novel forms. Following the Second World War and especially after the Cold War finished, securitization has emerged as a contemporary method for prioritizing by the actors who find little benefit in adhering to conventional political logic. Consequently, these actors find it necessary to introduce some form of existential threat to legitimize their prioritization. The behavior exhibited by the Israel following the World War II has consistently been accompanied by a form of securitization of the opposing side. This approach allows the regime to recalibrate the priorities of the normal politics . Although the opposing party has evolved over time and due to other factors, the regime s approach in this regard has remained notably similar. This research delves into the genealogy of the concept, presenting illustrative examples of this approach with a particular focus on the strategy of securitizing Iran in the last three decades, as well as other pertinent cases. Through this analysis, we aim to elucidate the cognitive challenges that potentially underlie this entangling dynamic