روش پژوهش كيفي بنيادي/پايه: روش پژوهش مغفول در رشته مطالعات برنامه درسي

پژوهش، نقش ارزنده‌اي براي توسعه علمي و فرهنگي در هر جامعه‌اي دارد و به‌جرئت مي‌توان گفت كه زمينه‌هاي پيشرفت و شكوفايي هر جامعه مرهون پژوهش‌هاي بنيادين آن است و به‌طور يقين تصور توسعه همه جانبه بدون پژوهش، امري بيهوده و نشدني است. روش‌هاي پژوهش، ابزار‌ دست‌يابي به واقعيت هستند و هر پژوهشگر تلاش مي‌كند تا مناسب‌ترين روش را انتخاب كند. هدف: در اين مقاله سعي بر اين است تا با نگاهي دوباره به روش‌شناسي در قلمروي مطالعات برنامه‌درسي، «روش پژوهش كيفي پايه» به‌عنوان رويكرد روش‌شناسي مغفول به پژوهشگران اين حوزه معرفي و به اين سؤال كه چرا با وجود استفاده گسترده از اين روش پژوهشي در مطالعات خارجي در حوزه آموزش، روان‌شناسي، مديريت و سلامت، هنوز از اين رويكرد در كنار روش‌هاي كيفي رايج (پديدارشناسي، روايتي، موردي، نظريه داده‌بنياد و قوم‌شناسي) در پژوهش‌هاي رشته برنامه‌درسي، استفاده نمي‌شود، پاسخ مقتضي داده شود. روش اين پژوهش بررسي و مرور منابع مربوط با مراجعه به متون و منابع خاص برنامه درسي و از سوي ديگر منابع مربوط به حوزه پژوهش‌هاي كيفي بوده است. يافته‌ها نشان دادند كه: رويكرد پژوهش كيفي پايه در ميان روش‌هاي تثبيت‌شده و به‌كار گرفته‌شده در عرصه‌ي مطالعات برنامه‌درسي، مغفول و ناآشنا است و فهم و شناخت آن با پيچيدگي‌هايي مواجه است. با وجود اين، امكان شناخت و كاربرد آن در پژوهش‌هاي رشته برنامه‌درسي وجود دارد و تلاش در اين راه مي‌تواند به بهبود و تنوع روش‌شناسي در رشته علمي برنامه‌درسي كمك كند.