مؤلفه‌هاي فضاي بازي در جهت ارتقاء رشد اجتماعي كودك

دوران كودكي مهم‌ترين فرصت جهت شكوفايي استعدادهاي انسان در سال‌هاي آتي زندگي اوست. لذا اهميت به نيازهاي اين دوران موردتوجه بسياري از روانشناسان بوده است. آنان نياز اجتماعي را يكي از نيازهاي اساسي انسان و زمان پاسخگويي به آن را دوران كودكي مي‌دانند و براين باورند كه كودك با به‎دست آوردن مهارت اجتماعي لازم در مسير رشد اجتماعي خود قرار مي‌گيرد. اين پژوهش بازي كردن كودك را يك روش براي فراگيري مهارت اجتماعي معرفي مي‌كند و از آنجا كه نقش محيط بازي يك عامل مؤثر بر انجام بازي است. در اين پژوهش فضاي بازي به‌عنوان يك مفهوم كليدي مورد مطالعه قرار مي‌گيرد. هدف اين پژوهش آن است كه مؤلفه‌هايي براي فضايي بازي كودك تبيين كند، به‌طوري ‌كه كودك ضمن بازي در فضا به نياز اجتماعي خود پاسخ دهد و به تكامل رشد اجتماعي برسد و در جهت يافتن اين مؤلفه‌ها، فرضيه خود را اين‌گونه بيان مي‌كند كه اگر محيط بازي متناسب با نياز كودكان و بر اساس تمايلات آن‌ها طراحي‌شده باشد از مؤلفه‌هايي برخوردار است كه كودك را به بازي كردن تشويق مي‌كند و نهايتاً رشد اجتماعي را براي او به ارمغان مي‌آورد و ساختار خود را بر اساس شناخت كودك و آنچه مي‌خواهد شكل مي‌دهد و درنهايت مفاهيم انعطاف‌پذيري، تعامل‌پذيري و ايمني را به‌عنوان مؤلفه‌هاي فضاي بازي كودك معرفي مي‌كند و سرانجام سطوح تنوع‌پذيري، تطبيق‌پذيري و تغييرپذيري براي مؤلفه انعطاف‌پذيري، تعامل‌پذيري را در سه سطح تعامل كودك با ديگران، با طبيعت و با خود و نهايتاً ايمني را در دو سطح نظارت‌پذيري و وضوح و خوانايي تبيين مي‌كند.